ความสุขของฉันคือลูก

ตอนนี้ฉันทำงานอยู่กทม ลูกอยู่สกลนคร จำเป็นที่ต้องห่างกัน เพราะทางฉันไม่มีคนดูแลเค้า แม่ยังทำงานอีก3ปีถึงจะเกษียณ ลูกต้องอยู่กับย่าปู่ไปก่อน แต่ฉันก็เข้าใจ ยอมรับได้ แต่พอไปทำงานหรือใช้ชีวิตโดยไม่มีลูก มันช่างเหงา เงียบ แสนน่าเบื่อมาก นอนคนเดียวไม่ได้จริงๆ ต้องนอนกับแม่และสามี ลึกไปข้างในมันยังอยากนอนอยากกอดหอมลูกเหมือนที่เคยอยู่ด้วยกัน ยอมรับเลยว่าเราติดลูกมากกกก ลูกก็เริ่มจำว่าใครเป็นพ่อแม่ ฉันรู้สึกอยากอยู่ต่างจังหวัดมากกว่ากทม.ซะอีก เพราะได้อยู่กับลูก แต่สามีต้องทำงานที่กทม. จะแยกกันอยู่ก็ไม่ได้ คำว่าครอบครัวคือสำคัญ ความรักของสามีภรรยาคู่ชีวิตก็ต้องไปด้วยกัน ฉันคิดแล้วก็ปวดใจ ชีวิตไม่มีความสุขเต็มที่จริงๆ