อยากได้คำปรึกษา กำลังใจจากแม่ๆค่ะ

เราตอนท้องแยกห้องนอนกับสามีตั้งแต่เดือนแรก เพราะเขาสูบุหรี่ในห้องนอนที่เรานอน เราหนีลงมานอนโซฟาชั้นล่างคนเดียว เขาทำงานอยู่บ้านทุกวัน ไม่เคยลงมาดูดำดูดีพูดคุยกับเราเลย เจอกันแค่ตอนกินข้าวหรือออกไปข้างนอก ความเข้าใจความเอาใจใส่ไม่มีเลย เราทำอะไรไม่ถูกใจเขาก็จะตะคอกขึ้นเสียงใส่อารมณ์กับเราเสมอ เราจมอยู่กับตัวเอง คุยคนเดียว คุยกับลูก ดูแลตัวเองใส่ใจตัวเอง ถามตัวเองทุกวันว่าเรามีเขาไปทำไมถ้าเรายังต้องดูแลตัวเองไม่พอยังต้องมาคอยเข้าอกเข้าใจผัวอีก จนท้องเข้าเดือนที่ 7 ตอนเช้าเรานอนอยู่ เขาลงมาปลุกเราใช้เราทำข้าวให้กิน (ใช้ประจำทุกวัน) แต่เราไม่อยากทำ เราง่วงอยากนอนอยากพัก มันโมโหกระทืบเท้าเดินขึ้นบันไดบ้านสะเทือน วินาทีนั้นเราได้คำตอบทุกอย่างที่ถามตัวเองมาตลอด 7 เดือน เราค้นพบว่าเรารักคนแบบนี้ไม่ลง ให้อภัยให้โอกาสอีกไม่ไหวแล้ว เราเลยด่ามันไปชุดใหญ่ พร้อมถามแยกทาง อยากได้อะไรเรายกให้หมด เอาไปเลยเราพร้อมเลิก แต่มันไม่ยอมหย่าค่ะบอกว่านักเราจะอยู่กับเรากับลูก ทุกวันนี้ลูกเราขวบนึงละ เขาก็เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ส่วนเราเรียนรู้ที่จะรักตัวเองมากขึ้น เราสนใจแค่ตัวเองกับลูก ใครจะไม่รักไม่สนใจไม่ดูแลเราก็ไม่ง้อ ฉันดูแลตัวเองได้ รักตัวเองก็ได้ แถมทำได้ดีกว่าที่มันทำเป็นร้อยเป็นพันเท่าด้วย ส่วนมันอยากอยู่ก็อยู่จะไปไหนก็ไปไม่สนใจไม่ตาม จะเป็นจะตายเราก็ไม่แคร์แล้วค่ะ