แม่จะมาแชร์ประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองให้ฟัง เผื่อแม่ๆท่านไหนที่กำลังเป็นอยู่อาจจะทำให้มีกำลังใจขึ้นค่ะ บ้านนี้ตอนท้องประคบประหงมอย่างดีเลยจ่ะ ตามใจทุกอย่าง จนวันนึง...เรื่องที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดมันก็เกิด ลูกสาวคนแรกได้ขวบกว่า..ปกติเวลาเขาจะไปซื้อกับข้าวไกล้ไกลแค่ไหนเขาจะให้ไปด้วยตลอด เว้นแต่ว่าเขาไม่อยากไปเขาก็ให้เราไปคนเดียว..แต่วันนั้นเขาเสนอตัวไปคนเดียว...แล้วก็ไปประมาณ ครึ่ง ชม.ซึ่งร้านที่ไปก็ร้านในซอยนี่แหล่ะ...ด้วยเซ้นที่เรามีเราก็ว่ามันแปลกๆ..จนเขาไปอาบน้ำ เราเลยแอบดูโทรศัพท์ มีเบอร์นึงไม่เมมชื่อ เราเลยให้เพื่อนแกล้งโทรผิด..สรุป เห้ยใช่อย่างที่เราคิดเป๊ะ..แล้วก็คนเดียวกันเป๊ะ..จะบอกว่าเซ้นแรงก็ได้นะ รึว่าเราชอบสังเกตุก็ไม่รู้..คือเฟสเขาเราเข้าได้ตลอด เราก็เข้าไปดู นางชอบค้นหา เพื่อนหญิงคนนี้ทั้งๆที่ทำงานที่เดียวกัน...แต่นางไม่ได้ขอเป็นเพื่อน วันนึงไม่รู้ค้นหากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง..จนวันนี้..เลยกระจ่าง เราโวยวายโดยทีไม่สนใจพ่อแม่เขา พ่อแม่ก็เข้าข้างลูกชาย บอกว่าเขาเพื่อนกันโทรคุยกันก็ไม่แปลก...ใช่ไม่แปลกแต่..แปลกที่แอบโทร วันนั้นเลยทะเลาะกันยกใหญ่..เราตัดสินใจ เก็บเสื้อผ้าไปหาเพื่อนกลางดึก...โดยที่เราจะเอาลูกไปด้วย..แต่ครอบครัวเขาไม่ยอม เราเลยพูดไปว่า..เราไม่ได้ทิ้งลูกนะ พวกคุณไม่ให้เอง...พ่อกับแม่เขาเลยพูดว่าคิดให้ดีก่อนที่จะก้าวออกจากบ้านนะ เขาเลยพูดว่า ก้าวออกไปแล้วอย่ากลับมานะ..เรานี่น้ำตาไหลพรากเลย...แต่ก็ตัดสินใจออกไป...แล้วเราก็ไม่ติดต่อกับทางครอบครัวเขาอีกเลย บล๊อคทุกอย่าง ทั้งๆที่ใจนี่ทรมานคิดถึงลูกมาก นอนร้องให้ทุกคืน ตาบวมไปทำงานทุกวัน ตั้งแต่เราออกมาเรารู้สึกสบายใจแบบบอกไม่ถูกคิดถึงแค่ลูกอย่างเดียว..ไม่ได้รู้สึกเหมือนคนโดนทิ้งเลยสักนิด พอไม่ถึงเดือน เขาเริ่มมารังควานเรา โดยที่เขาบอกว่า เขาไม่ได้สนใจ ผญ.คนนั้นแล้ว ผญ.คนนั้นทำให้ลูกไม่มีแม่ เขาเกลียด ผญ.คนนั้นมาก เขาแคปที่พูดกับผู้หญิงคนนั้นมาให้ผ่านน้องที่ทำงานที่เดียวกับเรา มาให้เราดู คือตอนนั้นเรารู้สึกว่า เราเกลียดเขามาก มาสวมเขาให้ แล้วจะกลับมาทำไม เขามาดักรอเราที่ทำงานทุกวัน แต่เขาก็ไม่เจอ เพราะเราขอบอสกลับก่อน ดีที่..ที่ทำงานเราเขาเข้าใจ...หลังจากนั้นเขาก็ติดต่อกับน้องที่ทำงานเราตลอดว่าเขาเลิกกับ ผญ.คนนั้นแล้วจริงๆ เขายอมลาออก แล้วกลับมาอยุ่ ตจว.เราก็เริ่ม สงสารลูก เพราะเขาบอกว่าลูกถามหา😥 แต่เราก็ไม่วายที่จะโกรธอยู่ แต่เราก็ปลดล็อคทุกอย่าง..เขาก็พยายามโทร,เฟส,ไลน์ มาเพื่อให้เราใจอ่อน ลาออกเพื่อที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เราไม่ยอมเราบอกว่าทำให้ทางครอบครัวเราและเราเสียใจ ต้องไปขอขมา เขาก็ยอมไป...แต่เราก็ยังไม่กลับไป เพราะใจยังแค้นอยู่..เอ้ยไม่ใช่ ลาออกแล้วแต่บอสยังไม่อนุมัติ..แต่อะไรดลใจให้เราปวดท้องใส้ติ่ง เราก็ไม่ได้บอกเขานะ แต่พอวันผ่า เขาก็มา เราตกใจเลย ว่ามาได้ไง เขาบอกว่าทำไมไม่บอกเขา เราก็บอกแค่ว่า คิดว่าไม่ว่าง..หลังจากผ่าใส้ติ่ง เราก็เลยได้กลับ ตจว.เพราะหมอให้พักงาน จวบเหมาะพอดี 😅 ช่วงแรกเราทำใจไม่ได้เลย รู้สึกรังเกียจที่จะต้องกลับมาใช้ชิวิตเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เราต้องกลับมาเพราะลูกคำเดียวเลย...หลังจากนั้นจวบถึงจนวันนี้ก็จะ 3 ปีแล้วที่กลับมา(รวม 7 ปี..) ชีวิตที่เคยพังก็กลับมาเป็นครอบครัวเหมือนเดิม..ตอนนี้ท้องคนที่ 2....6 เดือนกว่าแล้วจ้าา...ตลอดเวลาที่เราอยู่คนเดียว เราท่องกับตัวเองตลอดเวลา ชั้นสวยชั้นมีคุณค่า แล้วมันก็เป็นจริง...ทุกวันนี้ไม่มีเรื่องแบบนี้เข้ามากวนใจอีกเลย...แล้วเราก็คิดว่ามันอาจจะเป็นเวรกรรมที่เราทำกับเขาเมื่อชาติก่อนๆก็เป็นได้....ยังไงก็สู้ๆนะคะ
Đọc thêm
