Kim cương

Kim cương

Div Ambre, Philippines

VIP MemberContributor

Điểm nổi bật

1

Người theo dõi

1

Theo dõi

Giới thiệu Div Ambre

Love to read and write ❤️

Bài đăng(4)

Trả lời(29)

Bài viết(0)

I Wish I Was Normal (An Incompetent Cervix and Diabetic Mom Story—Isang sipi mula sa aking buhay)

“I wish I was normal.” Ni Pepay Posted on my FB page @GodisMyRock Date posted June 30, 2019 Noong Abril 16, 2019, 7:05 p.m., nag-post ako sa Facebook account ko ng isang kahilingan. Ang nilagay ko doon ay “I wish I was normal… I wish (Umiiyak na emoticon)”. Sa mga oras na ito sobrang down na down ako sa sarili ko parang pakiramdam ko nilalaglag ako ng sarili kong katawan. Naiisip ko kung sana naging normal akong magbuntis hindi ko dadanasin ang lahat ng ito. Marso nang malaman kong buntis ako sa ikaapat kong supling. Masaya na may halong takot ang nararamdaman ko. Masaya kasi binigyan ulit ako ng Diyos ng tyansa na magbuntis at sana ay mabuhay at nang makasama ko na. Takot kasi ako dahil mayroon akong incompetent cervix at diabetes. Kung mapapatunayan pa na baka mayroon din akong Anti-phospoliphid Anti-body syndrome (APAS) na nagko-cause ng pre-term na panganganak na sinabi na noon ng isang doktor sa akin, sobra akong nangangamba at natatakot para sa aming mag-ina at pati na rin sa asawa ko. Ayaw ko na sanang pagdaanan ulit ang mga madidilim na senaryo sa buhay ko. Doon sa mga sandaling gusto ko na lang mawala o mamatay dahil sa sobrang sakit. Ayaw ko na sanang makadama ng sakit kasi baka this time hindi ko na kayanin. Ano nga ba ulit ang Incompetent Cervix? (Isang maikling eksplanasyon para sa mga magtatanong) Ito ay kung saan ang mahina ang kakayahan ng pwerta na panatalihin sa loob ng sinapupunan ang sanggol. Habang lumalaki at bumibigat siya, ang pwerta ay unti-unti ring umiiksi at bumubukas. Iyon ang rason kung bakit nanganganak ako ng maaga o wala sa buwan. Hindi madali ang magkaroon ng Incompetent Cervix dahil hindi mo alam kung kailan bubuka ang pwerta mo at basta na lang manganganak ng wala sa oras. May solusyon naman ito at iyon ay ang procedure ng Cerclage. Ito ay proseso ng pagtahi ng pwerta na ginagawa tuwing 12 to 14 weeks na ang baby, upang isara ito at pigilan ang pagbuka nito ng maaga. Kapag nagawa na ang cerclage kailangang mag-bed rest. Depende rin sa Obygenecologist kung moderate o strict ang ibibigay sa 'yo na bed rest. Kung moderate p'wede ka pang tumayo, maglakad at may comfort room opportunities kung strict naman ay hindi. Kaya mula sa matapos ito hanggang sa araw ng panganganak ay kailangan kang nakahiga lang. Diabetis. Oo, mayroon din akong diabetis. Type 2. Insulin dependent. Tatlong beses sa isang araw kung ako ay magturok. Turok? Oo, turok… kung paano ko nasu-survive ang isang araw na nagtuturok ng tatlong beses sa tiyan, hindi ko rin alam. Takot na takot ako sa mga tusok pero ‘yong pagtuturok ng insulin para sa amin ni baby kinakaya ko kahit masakit. Halos tadtad na nga ang tiyan ko ng mga pinaturukan ko ng insulin. Maliban sa pagtuturok sa tiyan kailangan ko ring mag-monitor ng blood sugar kaya nag-pi-prick din ako ng mga daliri ko para mag-extract ng dugo at isalang sa glucometer upang tignan kung okey ba ang dugo ko, mataas ba o mababa. Pero parehong delikado kaya kailangang normal lang ang sugar sa dugo. Maaari kasing maraming komplikasyon ang makukuha ni baby kung hindi controlled ang sugar ng isang nanay kaya kailangan kong kontrolin ang aking sugar level. Anti-Pospholiphid Anti-body Syndrome o mas kilala sa tawag na APAS, ano naman ito? Sa aking pagkakaintindi ito ay ang pagkakaroon ng malakas na immune system na sa sobrang lakas lahat ng pumasok sa katawan natin na alien bodies or cancer cells or bacteria at virus ay pinapatay ng mga anti-bodies. Kung kayat ang pagkakaroon ng APAS ay maganda sana para sa mga cancer patients pero hindi sa mga buntis dahil pinapatay nito ang sanggol sa sinapupunan ng ina. Ang APAS ay may limang kategorya, at ako ay suspected na napapabilang sa ikalawang katergorya, kung saan ang aking mga anti-bodies ay bumubuo ng blood clots upang saraduhan ang daluyan ng pagkain at oxygen ni baby. Ito ang rason kung bakit hindi lumalaki si baby at tuluyan na siyang mamawala. Isa rin itong cause ng IC dahil nagwawala na si baby sa loob dahil nga wala na siyang makain at wala ng supply na oxygen. Kapag nagwawala siya, galaw nang galaw ang matres at bubuka na ang pwerta. Suspected pa lang naman ako na mayroon nito ngunit nakakatakot nang isipin. Ang APAS ay walang humpay din na turukan at pangunguha ng dugo upang tingnan kung bumaba na ba ang anti-bodies na pumapatay sa sanggol. At close monitoring sa ultrasound upang matiyak na okay si baby sa sinapupunan. I-pin-ost ko ang aking hiling sa Facebook account ko na may pagpapakiusap sa Diyos. Maaari ko namang hilingin na lang sa Kanya sa pamamagitan ng dasal, ngunit isina-publiko ko pa. Hindi ito upang may masabi lang kundi naghahanap din ako ng mga taong ipapanalangin din ako dahil gusto ko na talagang mabuhay ang anak ko. Gusto ko nang may mayakap, may mahalikan, may mahawakan at may masabing 'aking anak'. Hindi nga ba't masarap din sa pakiramdam na may nagdadasal para sa 'yo? Hindi naman nabigo ang post ko at may mga nag-comment doon. Tatlo sila. Pero mas naantig ang puso ko sa sinabi ni Ate Yen, ang pinakahuling komento sa post ko. Ang sabi niya “We're not normal. Our story is unique and rare. That makes us special (Insert wink emoticon)”. Doon ko na-feel ang pagpapala ni Lord sa buhay ko. Bakit nga ba kailangan kong pasanin ang lahat ng mga pangamba, takot at problema ko? Kung p'wede ko namang itaas kay God ang mga ito at huwag nang kunin pa kundi humingi ng tulong na samahan Niya ako hanggang sa maka-survive ako dito. Dahil walang malaking problema kung nasa tabi mo ang mapagmahal na Diyos. My pregnancy may be too bloody, too exhausting, too painful, too financially draining, too much to bear, but I have God. Surrendering the battle to Him doesn't mean defeat, but a won battle. Because there is nothing you can overcome with God who has your back. God made me special; my journey, my story, my life. The LORD will fight for you; you need only to be still. (Exodus 14:14) God got me, God got you. Whatever battles we are fighting, remember that we have won it because God is with us. Let us all claim it in Jesus name! Amen!

I Wish I Was Normal (An Incompetent Cervix and Diabetic Mom Story—Isang sipi mula sa aking buhay)

Viết phản hồi

KEEP YOUR SILENCE (For those moms who were criticized/ridiculed and lost their babies just like me)

Keep your Silence By: Pepay Written on December 18, 2019 Posted on God is my Rock FB Page Noong nakunan ako sa una kong anak, ikalawa at ikatlo; marami na akong narinig na kritisismo at opinyon ng mga kaibigan, kamag-anak at kahit hindi mo kaano-ano ay may nasasabi. Sabi nila, “Okay lang ‘yan.” “Hindi pa kasi para sa inyo ‘yan.” “May darating din sa inyo na ibibigay si Lord. ” “Hindi ka na siguro magkakaanak kasi natabunan ng taba ang matres mo. ” “Si ganito, ganyan, may anak na—kayo kelan? ” At marami pang ibang kung anu-ano ang sinasabi, pero ang pinakamasakit na narinig ko, “Bakit kasi hindi mo iningatan/inalagaan?” Nasasaktan ako tuwing naririnig ko ang mga salitang ito simula pa noong nakunan ako kay Joanni (first baby ko). Sino bang ina ang gustong mamatayan ng anak? Sino bang ina ang hindi iniingatan ang kanyang anak? Sino bang ina ang gustong magkaroon siya ng karamdaman na dahilan para mawala ang bata sa sinapupunan niya? Masakit mawalan ng anak. Bakit hindi niyo na lang ako yakapin kaysa pagsalitaan pa? Ang gusto ko ay `yong nakikinig at dinadamayan ako habang yakap ako kaysa magsalita ng mas ikasasakit ng damdamin ko. Sa mga sandaling tulad nito parang pinatay n'yo na rin ako. Mas gugustuhin ko pang ako ang mamatay kaysa sa mga anak ko. Sa mga dasal ko at pagkadesperada sinasabihan ko si Lord na kapalit ng buhay ko o kalahati ng life span ko ibigay sa mga anak ko at buhayin sila kasi sobrang sakit na talaga. Sabi nga nila hindi mo mapi-please ang lahat ng tao kasi nga may mga pabida—akala mo naman kung sino silang judge sa hukuman kung makapanghusga. Mas mabuti pa ang judge kasi makikinig muna siya bago ka husgahan pero ‘yong iba mas malaki ang bunganga kaysa tainga. Hanggang ngayon na na-received ko na ang milagro sa buhay ko, nasasaktan rin ako para sa mga kaibigan kong hinuhusgahan din ng ibang tao; gayong hindi naman sila maintindihan. Nasasaktan ako para sa kanila kasi naranasan ko. Alam ko kung gaano kasakit—buhay ‘yon, e. Baby ‘yon kahit dugo palang na pumipitik-pitik—anak namin ‘yon. Naramdaman namin. Nakita namin. Minahal namin nang sobra at umasa na iyon na ang bigay ni Lord, kaya lang nawala. Hindi dahil hindi namin iningatan, inalagaan o prinotektahan kundi dahil may karamdaman kami—ako. May Incompetent cervix at diabetes ako. ‘Yong iba naman ay may APAS at immuno-reproductive case; na sana iniintindi ng iba bago sila magsalita. Dati, hindi ako naniniwala sa mga ganyang karamdaman kasi akala ko wala akong gan’on, kasi akala ko normal akong magbuntis pero hindi pala. Kabilang ako sa 1 hanggang 20% na may ganitong case. Noong wala pang awareness sa mga ganito, naghahapuhap pa ako sa mga International groups tungkol sa Incompetent cervix kasi akala ko, ako lang ang pilipino na may ganito. Natatakot ako. Hindi ko alam kung saan at kanino hihingi ng tulong at advice kasi wala akong kasama. Akala ko, ako lang mag-isa. Kaya sobrang nalulungkot ako noon dahil wala akong makausap na makakaintindi sa sitwasyon ko tapos sasabihan pa ako na hindi ko iningatan ang mga anak ko. Kung nabasa niyo na ‘yong “Huwag kang susuko” dito sa page ko, isa sa mga dahilan kung bakit ako suicidal noon ay dahil sa mga taong walang ginawa kundi husgahan at i-down ako. Sasabihan ng kung anu-ano. Hindi ko alam kung ikinaunlad ba nila ‘yon pero sila ang mga nag-udyok sa’kin para kawawain lalo ang sarili ko at manatili sa dilim. Buti na lang hindi ako pinabayaan ni Lord dahil binigyan niya ako ng mga kaibigan, ng maunawaing asawa at pamilya...na sa kabila ng lahat, minamahal, sinusuportahan at pinoprotektahan ako. Nariyan din ang mga magagaling na doktor na nag-alaga sa amin ni Janikkah (My miracle baby). Sa mga sissy ko diyan na pinagsasabihan, pinagsabihan at pinagti-tsismisan din—hayaan niyo lang sila. Sabi nga nila 'ang lata na walang laman ay maingay'. O, 'ang mga taong walang alam ay maingay'. Keep your silence and let your biggest miracle from the Lord speaks for you when His perfect time comes. Keep on hoping. Keep on praying. Keep on claiming. God’s promises never fail. The Lord is good to those whose hope is in him, to the one who seeks him; it is good to wait quietly for the salvation of the Lord- Lamentations 3:25-26

KEEP YOUR SILENCE (For those moms who were criticized/ridiculed and lost their babies just like me)

Viết phản hồi

FIFTH: TO THE ANGEL WE NEVER HAD 👼🏻

TRIGGER WARNING ⚠️ FIFTH: TO THE ANGEL WE NEVER HAD 👼🏻 January could have been the happiest month of our lives, why? Because it was our birth month and 10th year wedding anniversary, but God has a different plan for us—instead of having a happy birthday and anniversary, He made us stronger...again. January 4, I got an early present and it was "two red lines" on my pregnancy test. I was happy and sad at the same time. Happy because I've got to have a baby again, sad because I might go through all those insulin injections, blood extractions, cerclage operation, caesarian section...I was scared. January 8, we went for our first ultrasound. We were 4 weeks and 6 days according to the sonographer, but, we were confronted that you are not going to grow and that you were already collapsing inside. The OBgyne who talked to us about the result adviced us to terminate you because you were already gone...but a fool of me, I wanted to wait for you maybe you're a late bloomer, it's just only 5 weeks, maybe you're there but cannot be seen—I wanted to seek for a second opinion because I don't want to give up on you. We don't want to give up on you because Ate Jani was praying for you, she wanted you so badly our baby ading. That same day, I started spotting...nonstop spotting until the day you choose to be with the Lord. We lost the fight, I lost you...on January 24. Our Fifth, we will meet again, right? Ate is always praying for you. I know you heard our conversation when I broke her the news and broke her heart too...she said that we will go to Jesus to fetch you. No words can explain how much we wanted you and love you, Fifth. Ate wanted a baby sister and I wanted a baby boy, but I guess I'll just broke my heart instead of Ate's heart. I'll just name you our "Fifth"...our "Cinco"...our baby boy we never had. Please come back to us soon...we love you so much. This conversation warmed our hearts so much: Me: Ate, baby ading is not with us anymore. Kinuha na siya ni Jesus. Jani: No! I want ading. Me: Pero kinuha na siya ni Jesus. Nandoon na siya playing with Jesus with Ate Joanni, Kuya Angelo and Kuya Peter. Jani: Then let's go to Jesus, we will get ading. In Loving Memory of our angel we never had...Fifth.

FIFTH: TO THE ANGEL WE NEVER HAD 👼🏻

Viết phản hồi