ระบายความรู้สึก

เราค่ะ ทะเลาะกันทุกเรื่องแทบทุกวัน เขาไม่เคยยอมรับข้อเสียหรือความผิดของตัวเองเลย เถียงเอาชนะอย่างเดียว คำพูดคำจาแย่มาก แรก ๆ เราก็ยอมตลอดไม่เถียงด้วย ขี้เกียจทะเลาะ แต่หลัง ๆ มาชักจะเกินทน เราเลยสวนมั่ง ในหัวคิดอย่างเดียวแตกเป็นแตก ไม่มีพ่อก็ช่างมัน ทุกวันนี้มีก็ไม่ได้ดีเด่อะไร เราด่าคืน หยาบคายมาหยาบคายกลับ รับไม่ได้ก็ไปจ้า ฉันไม่แคร์ ไม่เคยไหว้ขอให้อยู่ แต่เขาก็ไม่ยอมไป ไม่ยอมหย่า จะอยู่กับเรากับลูกรักเรา ว่างั้น เราเลยบอก นิสัยแบบนี้เลิกรักฉันเถอะจ้า ทิ้งไปเถ้อะ ไหว้ ทะเลาะกันตั้งแต่ท้อง ยันลูกขวบมันก็ไม่มีหัวคิด ไม่เคยเปลี่ยน เป็นเราเองที่เงียบตัดปัญหาตลอดสงสารลูก ด่ากันเมื่อไหร่ลูกร้องไห้เมื่อนั้น สามีเราเขามาจากครอบครัวที่พ่อมีเมียน้อยจนเลิกกับแม่ค่ะ ลูกคนแรกก็ไม่เคยได้เลี้ยง ทำเขาท้องแล้วไม่มีปัญญาดูแล กับเราเลยเหมือนพยายามยื้อเพื่อรักษาอะไรสักอย่างในใจล่ะมั้ง

เราไม่เอาเลยค่ะ เราพอแล้วมเราไม่อยากให้ลูกเห็นภาพที่มันส่งผลต่อจิตใจเขา ไม่อยากให้เขาซึมซับความรุนแรง อยากโอบกอดลูกด้วยความอบอุ่นเท่าที่แม่คนนึงจะทำได้ ให้เจาได้สุภาพ โอนโยน ส่วนตัวคิดว่าคุ้มค่ะ

ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกไม่โอเคร ก็แยกมาอยู่กะลูกดีกว่าค่ะ เป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกก็พอค่ะ พอเขาโตขึ้นแล้วเขาตั้งคำถามขึ้นมา ก็บอกเหตุผลและอธิบายให้เขาเข้าใจค่ะ

เราไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงกับการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเพราะเราเลี้ยงแต่ลูกไม่ค่อยออกทำงานไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงเครียดมากเลยค่ะ

ตอนนี้สามีเรามีเมียน้อย เราทรมานมากเลยคะ ท้อด้วย