เรื่องจริงที่ไม่อยากให้เกิดกับใครเลย

ขอแนะนำตัวเองว่าเรานะ..เราผ่าคลอดไป 1มิ.ย63น้องเป็นผู้ชายน้ำหนัก1900พยาบาลบอกว่าน้องขาดออกซิเจนกับทางพ่อน้องเค้า ส่วนเราเองยังมิเห็นหน้าลูกเลยใจแทบขาด..ไม่รู้มาจากสาเหตุอะไร เพราะก่อนหน้าเราไปหน้าหมอคลีนิคแห่งหนึ่ง ฝากพิเศษเสียด้วย เรารู้สึกเหมือนมีน้ำเหมือกออกมาทางช่องคลอดแต่ไม่เยอะ จึงไปหาหมอหมอตรวจบอกว่า ปากมดลูกไม่เปิดน้ำไม่เดินด้วยจึงให้เรากลับบ้านนัดเราผ่าวันจันทร์เช้าเราไปหาหมอวันเสาร์ช่วงกลางวันกลับมาถึงบ้าน มีเลือดออกมานิดนึงแล้วเราก็นอนพักวันอาทิตย์ไปนอนร.พ อีกแลอาการช่วงตี03.00น.ใกล้รุ่งวันจันทร์รู้สึกอาการไม่ค่อยดีเหงื่อออกมาก แต่หนาวและเย็นมากๆๆพยาบาลมาตรวจฟังหัวใจน้องเต้นอ่อนจึงพาไปฟังคลื่นหัวใจเราถามพยาบาลว่า"น้องเป็นอะไร"พยาบาลว่าน้องอาการไม่ค่อยดี เราดูไม่ออกนะว่าจอโทรทัศน์ที่เขาดูอยู่คือคลื่นหัวใจลูกเรา จึงสั่งหาหมอพิเศษแอดมิดผ่าด่วนเราเริ่มใจไม่ดีแล้ว ผลออกมาน้องขาดออกซิเจน ส่งอบตัวห้องNICU เริ่มแรกเจาะปอด ยาความดันเจาะหัวน้อง ให้เลือดล่าสุดน้องติดเชื้อกระแสเลือด คำพูดที่พยาบาลถามยังคาใจอยู่คือ"ตั้งใจมีลูกคนนี้ไหม"หันมองหน้าแฟนจะตอบพยาบาลไม่ตั้งใจจะพามาฝากพิเศษตั้งแต่ไม่ได้1เดือนไหมแต่เราไม่ตอบ ตอบแค่ว่า"ตั้งใจ"ผ่านไปกลางเดือน17เราต้องเสียลูกได้แต่โทษตัวเอง เรามิน่าชะล่าใจกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเร็วมาก ไม่โทษใครแค่อยากเล่าสู่กันฟัง ลูกเราก็มิได้อยู่กับเราแล้วเขาไปสบายแล้ว.... วันหน้าฉันใดหากมีจริงเราขอให้เค้าเกิดมาเป็นลูกเราอีก และให้มาสมบูรณ์ไม่แวะชมห้องไหนแล้ว ออกมาชิมน้ำนมแม่ใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่พี่น้องนะลูกนะ.....😥😥😥😢😢😭😭😭