Pregnancy is such a humbling experience. Lalo na ngayong pandemic, minsan mapapaluha ka na lng kasi di mo alam kung ano ang mangyayari sa kinabukasan. I'm on my 40th week according sa transv ko, kahit sa LMP, my past due dates from my other ultz tapos na lahat, and it makes me really anxious. First, ayaw kong lumagpas ang Sept ng di pa nanganganak dahil, baka mabawasan makukuha ko sa sss or worst wala. (Hanggang march lng kasi nahulugan dun ng past employer ko l, eh separated na ako sa knila) Second, habang di lumalabas si baby alam ko mas lumalaki pa sya, di naman pwede di kumain, and the chances of delivering my baby sa hospital ay mas lumalaki (ayaw ko kasing mnganak sa hospital parehas kasi kming nawalan ng work ng hubby ko ang pera nmin panglying-in lng), baka di na ako tanggapin sa lying-in dahil malaki na masyado si baby at baka sumabit. Third, baka makapoops na si baby at mainfection. Dami kong worries, daming pumapasok sa isip ko. I've been talking to my baby but to no avail. May bagay talaga na di natin kontrolado at tanging Dios lang ang nakakaalam. This waiting game is taking so long. But then, it humbles us. At the end of the day, we just pray and hope that all things go well. Sa lahat ng di pa nanganganak at due na nila. I'm praying that may we all deliver safely!
April Joy Paloma