มาต่อกันนะคะ ใจจริงก็ไม่อยากเล่าต่อหรอกค่ะ เพราะผ่านช่วงที่สำคัญไปแล้ว แต่อยากเล่าต่อให้จบค่ะ พอลูกเสียไปวันนั้นทั้งวัน เราต้องเดินเรื่อง แจ้งตาย คือเเจ้งเกิดเสร็จ ก็แจ้งตายต่อเลย เราพึ่งผ่าได้ 7 วัน ร่างกายต้องพักผ่อน แต่ไม่ได้หยุดเลย ออกจาก รพ. วันที่ 14 พ.ค 63
ลูกเสียที่ 15 พ.ค 63 ต้องเดินไปห้องตรงนั้นตรงนี้ รพ.เขาก็กว้างเกิน เดินทีก็เดินได้ช้าเพราะเดินเเรงไม่ได้ มันเจ็บแผล แต่ก็สู้ จนแฟนถามว่าไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืน เราเลยตอบว่าไม่ไหวก็ต้องไหว ทั้งขี่วินไปเขต ที่โคราช กลับมาไปแจ้งที่ใบมรณะที่ทะเบียนราษฎร อีก ไปทำเรื่องที่เก็บศพ ตอนแรกเราว่าจะมอบร่างให้กับ รพ. ให้เขาเอาไว้ ศึกษาต่อ แต่ทาง รพ.บอกว่าถ้ามอบให้ รพ. ทาง รพ.จะทำการ ฝังรวมเลยนะกับเด็กคนอื่น เราก็คงคิดว่า คงมีไม่กี่คนหรอกมั่ง พอไปที่เก็บศพ เจ้าหน้าที่เขาบอกว่า การฝังรวมคือฝังไปพร้อมกับ อวัยวะที่ทาง รพ.ได้ตัดทิ้ง เศษชิ้นเนื้อ ทุกอย่าง เเขนขา ที่ถูกตัด เขาจะขุดหลุมใหญ่ๆแล้วฝัง พอถึง ร้อยวันเขาก็จะขุดมาทำบุญทีนึง พอเราได้ฟังถึงกับมองหน้ากันกับแฟน ว่า ลูกเราก็ยังมีเรานะ เราจะปล่อยให้เขา ไปอยู่กับคัยก็ไม่รู้หรอ ก็เลยทำเรื่องใหม่ ฝังเดี่ยว ซื้อโลง เล็กๆให้เขาแล้วทำเรื่อง ไปที่ ศาลหลักเมือง ที่โคราช พอฝังเขาเรียบร้อย ก็พากันกลับ บ้าน ไปแจ้งตายในทะเบียนบ้าน เเฟนบอกไม่มีเเรงไปทำงานต่อเลย รอตั้งนาน สุดท้าย มาเป็นไรแบบนี้ไม่รู้ เราหรอตั้งนานเป็นเดือน เวลาเดินตลาด เห็นเสื้อผ้า เด็กๆ น้ำตาคลอ เห็นเขาจูงมือเด็ก ไม่ต่างเลย นอนร้องไห้ทุกคืน ถ้าว่าทุกวันนี้ รู้สึกยังงัย ก็ที่พิมอยู่ ก็พิมไปด้วยร้องไห้ไปด้วย ไม่เคยลืม
#ขอบคุณทุกคนนะคะที่ให้กำลังใจขอบคุณทุกๆคอมเมนต์ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ และเสียใจกับทุกคนด้วยที่เจอเรื่องราว ต่างๆมาเหมือนกัน