คนเป็นแม่เท่านั่นที่เข้าใจ

พิมพ์ไปก็น้ำตาไหลไป .... “แม่ลูกอ่อน” คำนี้คนอื่นอาจมองว่าแค่เลี้ยงลูกจะอะไรนักหนา!! แต่สำหรับคนที่เป็นแม่ ตั้งแต่อุ้มท้อง เบ่งคลอด และต้องเลี้ยงดูให้ดีที่สุด กว่าจะผ่านแต่ล่ะนาทีมันเกินคำว่าเหนื่อยไปแล้ว คนทำงานเหนื่อยพักผ่อนก็หาย แต่เป็นแม่เวลาพัก ”ไม่มี” มนุษย์แม่น้ำไม่ได้อาบ หน้าไม่ได้ล้าง ฟันไม่ได้แปรง ข้าวกินทีหลังบางวันลืมกินก็มี โทรม มีน้ำหอมเป็นฉี่ อึ อ้วก ทุกวินาทีต้องมีคำว่า “ลูก” นำหน้าเสมอ อดหลับอดนอนจนสมองเบลอ บางทีก็โกรธลูกแต่พอดึงสติได้ก็น้ำตาไหล ลูกไม่ผิด นี่คือลูก ได้กอด ได้หอม ก็ชื่นใจ ไม่หลับไม่เป็นไรแม่ทนได้ แม่หิวข้าวลูกไม่หลับแม่ก็กินมือนึงอุ้มมือนึงแขนเป็นเหน็บชาก็ทนเอา บางครั้งไม่รู้กินข้าวปนขี้ลูกรึป่าว เสียสละไปหมดแล้วทุกอย่าง สุดท้าย อยากให้คนที่คิดว่าเลี้ยงลูกสบายคิดใหม่เถอะ รักแม่ให้มากๆน่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบเป็นความรู้สึกที่ไม่ใช่แม่จะไม่เข้าใจ