คือเราคลอดลูกมาได้ 4 เดือนละ รู้สึกเบื่อตัวเองมากเลย
เลี้ยงลูกเองตลอด 4 เดือนมานี้ มันมีความสุขนะ แต่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า รู้สึกไม่รักตัวเอง ไม่ดูแลตัวเอง รู้สึกว่าเราทำอะไรได้อีกตั้งเยอะ รู้สึกหดหู่ อึดอัด บอกไม่ถูกเลย เหมือนจะเครียดเลยค่ะ
พยายามอย่าคาดหวังค่ะแม่ เราเองก็เลี้ยงลูกคนเดียว 24 ชั่วโมง งานบ้านทำเองหมด สามีทำงานนอกบ้านและคอยหาข้าวให้กิน ถ้าสามียังไม่กลับก็คืออย่าหวังจะได้กินข้าว ทำเองได้ไวสุดก็ไข่ต้มกับไข่เจียวค่ะ 2-3 เดือนแรกแทบไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้ไปไหน เคยโมโหลูกว่าทำไมไม่ให้แม่ได้ทำอะไรเลย เคยเครียดว่าสามีไม่ช่วยทำอะไรเลย เราไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร ไม่แม้แต่อยากเห็นหน้าสามี ทะเลาะกันบ่อยมาก เราเลยเลิกคาดหวังแล้วปล่อยวางค่ะ หันมาให้ความสำคัญกับลูกมากว่าเขาต้องการอะไร งานบ้าน เวลาอาบน้ำ กินข้าว เอาไว้ทีหลัง ตั้งแต่ลูกยิ้มลูกหัวเราะได้เรามีกำลังใจมากกว่าเดิมเลยค่ะ แบบว่านี่แหละผลของการเลี้ยงเขามา เรามีความสุขมากกว่าเดิมในการใช้เวลากับลูก เครียดน้อยลง เลิกทะเลาะกับสามีและสามีดูแลเราดีขึ้น พาเรากับลูกไปขี่รถ ออกไปซื้อของใกล้ๆ เจอผู้คน เราก็รู้สึกดีขึ้นมาก เรามานั่งคิดว่าแต่ก่อนเราโดดเดี่ยวกว่านี้ เหงามาก ไม่มีใคร ไม่มีเพื่อน แต่พอมีลูกเรารู้ว่าเราไม่ได้ตัวคนเดียวโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว แล้วก็คงไม่มีใครรักเราแบบไม่มีเงื่อนไขแบบลูกแล้ว ตอนนี้ถ้าเราไม่มีลูกชีวิตเราคงไม่มีความหมายอีกต่อไป ถ้าแม่อยู่คนเดียว เราว่าใช้เวลากับลูกเยอะๆ พาเขาออกไปเดินเล่น สูดอากาศ หาของเล่นใหม่ๆ หากิจกรรม อ่านนิทานหรือร้องเพลงให้ฟัง น่าจะช่วยผ่อนคลายได้ค่ะ ทำให้ทั้งแม่และลูกมีอารมณ์ที่ดี ทุกอย่างจะดีขึ้น เป็นกำลังใจให้แม่ๆนะคะ
Đọc thêmเราก็เลี้ยงลูกเอง 24 ชม. รู้สึกว่าตัวเองขาดอิสระ ขนาดปวดฉี่ยังต้องอั้น อึคือลืมไปเลยไม่ต้องคิด ข้าววันนึงได้กินมื้อเดียวก็มี เหนื่อยจนไม่มีความสุข อยากจะตายให้พ้น ๆ กับชีวิตแบบนี้ แต่ใจนึงก็บอกถ้าฉันไม่ทำใครจะทำ ใครจะเลี้ยงลูก ผัวหรอ แม่เราหรอ แม่ผัวหรอ แต่ละคนสภาพ 😩 ทำเองดีที่สุด ตอนนี้เลิกคิดแล้วค่ะตื่นเลี้ยงลูกกินนอนก็พอละอย่างอื่นช่างหัวมัน
Đọc thêmเลี้ยงลูกเองมาตลอด4เดือนมีความสุขถึงจะเหนื่อยแต่ต้องทนทำทั้งงานบ้านทุกอย่างแฟนไม่เคยช่วยเลยเขาทำงานนอกกลับมาก็ไม่ช่วยจนบ้างครั้งน้อยใจเวลาจะอาบนํ้ากินข้าวยังไม่มีต้องรอให้ลูกหลับถึงจะได้กินได้ทำงานบ้านจนตอนนี้ปล่อยวางทุกอย่างบอกตัวเองต้องอดทนแต่ได้เห็นรอยยิ้มลูกก็มีความสุข
เราก็เป็นรู้สึกอ่อนไหวง่ายขึ้น...อารมณ์เสียง่ายขึ้น...บางครั้งก็หดหู่...มันเศร้าๆแต่ไม่ได้อยากตายนะ....เราเป็นแบบเศร้ากลัวตาย...กลัวจากลูกจากคนรัก...ระดับความกลัวมันเพิ่มขึ้นกว่าแต่ก่อน
เลี้ยงเองเหมือนกันค่ะเหนื่อยมาก ปวดหลังสุดๆ ได้แต่คำว่าอดทน เพราะลูกมีเราคือโลกทั้งใบของเขา เหนื่อยจนร้องไห้ ร้องแล้วก็สบายใจขึ้น😂แต่ก็ต้องทำหน้าที่แม่ต่อไป
แม่ที่เลี้ยงลูกลิง