คลอดธรรมชาติ 38 สัปดาห์ น้ำหนัก 2540 กรัม

ความสุขที่เกิดจากความเจ็บปวด เป็นการคลอดที่ งง ทั้งคุณหมอและคนคลอด เพราะตามกำหนดที่หมอวางไว้ให้คือวันที่ 27-28 ตุลาคม วันที่ 12 มีนัดตรวจช่องคลอด เวลาเที่ยง หมอเช็คปากมดลูกไม่ได้มีอาการของคนใกล้คลอดเลย หมอแจ้งว่าปากมดลูกแค่เผยอนิดหน่อย จึงให้นัดอีกทีเสาร์ที่ 17 ตุลาคม 2562 หลังจากได้รับการตรวจเสร็จเราก็ไปหาซื้อของเตรียมตักบาตร วันที่ 14 เดินชิลๆ ซื้อของนั้นนี้เดินทั้งวันก็ไม่มีอาการอะไรบอกเหตุเลย จนวันที่ 13 ช่วงเวลาตี 2 เหมือนมีอะไรลั่นอยู่ภายใน กรึบ จนนึกว่าลมในท้องคงปั่นป่วน และทำให้มีอาการปวดปัสสาวะ ปวดหลอกตามมา หลังจากนั้นเริ่มปวดบ่อยขึ้นและถี่ขึ้น แต่ใจยังคิดว่าขอรอเช้าก่อนไม่อยากออกไปหาหมอตอนนี้ เพราะเห็นคนอื่นเค้าบอกว่าเวลาปวดต้องรอปากมดลูกเปิดชั่วโมงละ 1 เซ็น คงจะใช้เวลาซักบ่ายๆจะได้คลอดจริง ช่วงประมาณตี 3 เริ่มปวดหนักปวดถี่ เจ็บจริง จนต้องบอกแฟนว่าไม่ไหวแล้วต้องไปโรงพยาบาลแล้ว ยังไงก็ขอไปนอนเจ็บที่โรงพยาบาลเอาละกัน แฟนเดินไปตามพ่อกับแม่ เค้าก็ยังคิดว่าอาการคงแค่เจ็บเบื้องต้น ก็ดึงเวลาให้รอจนตี 4 เลยต้องบอกแฟนอีกครั้งว่า ไม่ไหวแล้วต้องไปจริงๆ ไปเอารถออกเลย ตลอดการเดินทางก็มีอาการปวดท้องเหมือนปวดท้องเมนส์ระดับ 6-7เป็นระยะๆ พักเจ็บแค่ 3-4 นาที ตามด้วยปวด 5-7 สลับกันไปมา จนถึงไปถึงโรงพยาบาล ตามปกติเส้นทางแค่นี้จะใช้เวลาเดินทางแค่แปปเดียวแต่ทำไม่วันนี้มันไกลจังมันนานกว่าที่เคยมาก ไปถึงเกือบตี 5 พยาบาลเริ่มซักประวัติ ช่องคลอดคนไข้มีมูกหรือยัง แล้วน้ำคล้ำไหลมั้ย แต่ไม่มีอาการอะไรใดๆเลยนอกจากปวดท้อง ขณะเดินทางก็ไม่มีน้ำเดินไม่มีอะไรออกมาจากช่องคลอดจนพยาบาลตรวจช่องคลอด ปากมดลูกได้เปิดไปแล้ว 4 เซ็น พร้อมกับมูกติดมือพยาบาลและน้ำคล้ำไหลตามมาทีหลัง เป็นการซักประวัติที่พร้ำเพรื้อที่สุดในชีวิต ถามแล้วถามอีกคำถามเดิมๆซ้ำๆไปมา จนจะย้ายเตียงจะไปขึ้นขาหยัง ความรู้สึกทุกที่เดินไปมันไกลกันเหลือเกินในความรู้สึกและบังคับให้เดินไปทุกที่ ตี 5 นิดๆได้เดินขึ้นขาหยัง พยาบาลตามหมอฝากพิเศษมาทำคลอด แต่เจ้าตัวเล็กรอหมอไม่ไหวแล้ว ต้องการที่จะออกแล้ว ใช้เวลารวดเร็วมากในการคลอดโดยพยาบาลเป็นผู้ทำคลอด เวลาตี 5.38 นาที บอกเลยว่าลืมคำว่าความเจ็บปวดที่สวยงามไปเลย ขอใช้คำว่าเจ็บปวดทรมานชิบ เห็นลูกแล้วลืมความเจ็บปวดคำนี้ไม่มีอยู่จริง เจ็บจนไม่รู้ว่ากรีดจิ๋มตอนไหนคำนี้ไม่มีอยู่จริงทุกอย่างทุกการกระทำรู้สึกทั้งหมด ตอนที่เจ็บที่สุดคือตอนที่พยาบาลคว้านปากมดลูก แหกหาเด็ก พยาบาลสั่งห้ามร้องห้ามบิดตัวห้ามแอ่นหลัง ใครที่จะไม่เผลอทำแบบนั้นบ้าง ทุกอย่างมันเดินช้าไปหมด สมองมันบันทึกทุกกระทำของพยาบาล สิ่งที่เคยซ้อมเบ่งไว้ลืมแล้วหมดสิ้น เอาตามความรู้สึกเลยว่าหัวลูกออกมาถึงระยะไหน พอรู้ว่าหัวลูกจะออกแล้ว ยิ่งหมดแรง แรงเบ่งเริ่มหาย ยิ่งรู้สึกอั้นตรงปลายทางที่หัวลูกกำลังจะโผล่ ซักอึดใจนึง หัวโผล่ออกมาได้ก็รู้สึกโล่ง แต่จะโล่งสุดๆคือตอนที่เด็กหลุดออกมาจนถึงส่วนปลายขา พยาบาลจะเอาเด็กมาวางไว้ที่หน้าท้อง เราจะมองเค้าพินิจพิจารณา เอาผ้าเช็ดเสร็จพยาบาลอุ้มลูกหายไปเลย ไม่เอาหน้ามาให้ดูเลย จนหมอฝากพิเศษเพิ่งมาถึง ทำคลอดรกให้และเย็บแผลต่อ พร้อมชวนคุยด้วยความมึน งง ว่าเมื่อกลางวันยังไม่เห็นมีอาการอะไรเลย อย่าว่าแต่หมอเลยหนูก็ งง แต่ทำไงได้เค้าเลือกวันเวลาของเค้าเองตามที่เค้าต้องการ เค้าคงจะอึดอัดแล้วเพราะแม่ท้องเล็กเหลือเกิน