รู้สึกหมดไฟในการเลี้ยงลูก

รู้สึกหมดไฟ หมดกำลังใจ สิ้นหวังมากๆกับการดูแลลูกค่ะ เรื่องคือน้องเป็นเด็ก 9 เดือนแล้วค่ะ เราเข้าใจว่าเค้าก็ซน ก็งอแงตามปกติ แต่เราหมดกำลังใจเพราะพ่อของลูกและคนในบ้านค่ะ พ่อของลูกข้อดีคือ เค้าช่วยเราทำงานบ้านทุกอย่างเลิกงานมาก็มาทำงานบ้านให้ ข้อเสียคือ เค้าไม่ค่อยสนใจลูกค่ะ ฝากให้ดูก็ดูบ้าง เล่นมือถือบ้าง ลูกร้องงอแงก็เอามาให้เราเลย ทั้งๆที่บางทีเราก็ทำธุระส่วนตัวอยู่ เค้าให้เหตุผลว่าเพราะลูกไม่เอาใคร เอาแค่ตัวแม่ ส่วนคนในบ้าน ก็คล้ายๆกันเลยค่ะ ตอนน้องอารมณ์ดีก็เล่นกันไป แต่พอร้องแค่นิดๆหน่อยๆ ก็เอาน้องมาให้แล้วโมโหใส่ว่าเป็นไรไม่รู้ และชอบมีเหตุการณ์แบบที่เราจำเป็นต้องไปซื้อของใช้ในบ้าน ทุกครั้งที่ไป เราจะไปโดยเฉลี่ยประมาณ 1 ชั่วโมงค่ะ และไปในเวลาที่น้องหลับ หรือน้องกินข้าวเสร็จ อารมณ์ดีแล้ว ทุกครั้งที่เราฝากน้องไว้กับพ่อ หรือคนในบ้าน จะชอบมีเหตุการณ์โทรตามตลอด บางทีไปยังไม่ทันถึงห้างด้วยซ้ำ ก็ต้องวนรถกลับเพราะเค้าโทรตาม เหตุผลก็มีไม่กี่อย่างเลยค่ะ คือน้องตื่นแล้วร้อง กับน้องไม่เห็นแม่เลยร้อง ซึ่งเรื่องแบบนี้ คนเป็นพ่อสามารถโอ๋ได้เลยนะคะ แต่ไม่ทำ พูดแค่ว่าลูกไม่เอาใคร เอาแค่แม่ ทุกคนรุมต่อว่าเราทุกครั้งที่ต้องไปซื้อของหรือไปทำธุระ "ไปทำไมนานจัง" "ไปไม่รู้เวล่ำเวลา" ท้อสุดๆเลยค่ะ ทั้งไปที่ของที่ซื้อ ธุระที่ไปทำ เกี่ยวกับคนที่บ้านทั้งนั้น