แชร์ประสบการณ์

มาแชร์ประสบการณ์ค่ะ น้องคลอดเมื่อวันที่8 ตุลา อายุครรภ์ 40+7 week ครบกำหนดน้องยังไท่ออก หมอที่ฝากคลีนิคเลยกระตุ้นปากมดลูกให้ แล้วให้กลับมาบ้าน หลังจากนั้น 2 ชม. มีน้ำไหล ออกมาแต่ไม่เยอะ ก็เลยยังไม่ไปหาหมอ จนมีอาการเจ็บท้อง เลยตัดสินใจไปโรงพยาบาล เพราะโรงพยาบาลกับบ้านอยุ่ไกลมาก ไปถึงโรงพยาบาล 22:43 หมอตรวจปากมดลูก เปิด 2 เซน ดีใจมาก เพราะคิดว่าเปิดเร็ว หมอสั่งแอดมิททันที นอนเจ็บท้องจนถึงตี3 หมอมาตรวจปาก เปิดเพิ่มแค่เซนเดียว ร้องไห้เลย คิดในใจ ทำไมมันช้าจัง อยากคลอดแล้ว ก็ นอนเจ็บไปเรื่อยๆ หมอมาวัด ปากมดลูก เรื่อยๆ พอตี 5 หมอเจาะเลือด พบว่าแม่มีอาการซีดเลยให้เลือด 1 ถุง เพราะหมอกลัวตกเลือด ระหว่างนั้น ก็ปวดท้อง มาก หมอก็ติดเครื่องวัดหัวใจเด็ก จะบุกนั่ง ลุกเดินก็ไม่ได้ ปวดทรมาน จนต้องนอน จิกหมอน คิดว่าเมื่อไหร่ ปากมดลูกจะเปิดเพิ่ม ระหว่าง นั้น ก็อ้วกไป 2 รอบ เวียนหัวไปหมด พอประมาณตี 6 พยาบาล มาตรวจปาดมดลูก บอกเปิด แค่6 เซน เริ่มท้อ ผ่านไป1 ชม. เปิดเพิ่มมาอีก1 เซน พยาบาล บอกให้ลองเบ่ง เพราะใกล้จะคลอดแล้ว แต่ตอนนั้นบมเบ่งยังไม่มาเราก้เบ่ง ตามพยาบาลบอก พอ 7โมงกว่า พยาบาล พาเข้าห้องคลอดดีใจ มาก คิดว่าใกล้คลอดแล้ว แต่พอเข้าห้องคลอดสรุป ปาดมดลูกเปิด แค่8 เซน พยาบาลก็ บอกเบ่งไปเรื่อยๆ ถ้าจะคลอดให้ตะโกนเรียก ระหว่างนั้นก็นอนเบ่งๆ ผ่านไป 1 ชม. เราก้เบ่งจนไม่มีแรง หายใจไม่ออก เรียกพยาบาล เขาก็ใส่สายออกซิเจนให้ เราเบ่งจนเป็นตะคริวที่ขา จับเป็นก้อน ทรมานมากก ง่วงก็ง่วง มดลูกก็บีบแรงขึ้นเรื่อยๆ เราไม่ได้นอนทั้งคืน พอ 9 โมง พยาบาลเห็นว่าเราไม่มีท่าทีตะคลอด และเราก้เริ่มโวยวาย เพราะเราไม่ไหว แล้วไม่มีแรงเบ่ง หายใจไม่ออก ตาลาย พยาบาลก็มาตรวจปากมดลูกอีก สรุปก้ยังเปิดแค่ 8เซน และปากมดลูกเราก็บวมหมดแล้วิเพราะเราพยายามที่จะเบ่ง จนหมอ มา ตรวจ หมอบอกไม่ได้แล้ว ปากมดลูกบวมหมดแล้ว เด็กก็ไม่ลงมา (ขอย้อนกลับไปลูกเรากลับหัวตั้งแต่ 4 เดือน หมอที่คลีนิคก้บอกว่าคลอดธรรมชาติได้ เพราะเด็กกลับหัวแล้ว ) ตอนนั้นเราคิดว่าเราคลอดได้เอง เพราะท้องแรกเราคลอดเอง น้ำหนักลูก คนแรก 3,000 กรัม พอดี พอหมอมาตรวจ หมอตัดสินใจให้ผ่า ทันที เพราะเราไม่ไหว แล้ว ระหว่างนั้น เราก็เบ่งตลอดเพราะลมเบ่งเรามาแล้ว หมอก็ห้ามว่าไม่เบ่งแล้ว อย่าเบ่ง เราบอกหมอว่าเราไม่ได้อยากเบ่ง แต่มันเบ่งเอง ระหว่างที่เขาเข็นเราไปผ่า เราก้พยายามเบ่งตลอด ทุกคนเร่งรีบ ห้ามเรา บอกอย่าเบ่ง ตลอดทาง พอเข้าห้องผ่า พยาบาล มารุมเรา จับแขนตับ ขาเพราะเรา เริ่มไม่ไหว พยาบาล บอกตลอดอย่าเบ่ง เราเบ่งเกร็งจนน่องเราช้ำหมด พยาบาลช่วยกันจับเรา ฉีดยาบล็อคหลังเพราะเรา งอตัวไม่ได้ พอฉีดยาไม่ถึง2 นาที ท่อนล่างเราชาไปหมด ไม่รู้สึก พอผ่านไปสัก10 นาที ได้ยินเสียงลูกร้อง และได้ยินหมอบอกว่า ผู้หญิง จากนั้น สติดับ เพราะหมอให้ดมยาสลบ เพราะเราไม่ได้ นอน ทั้งคืนหมออยากให้พักผ่อน เราหลับไป 2 ชม. ตื่นมาพร้อม สายอะไรไม่รุ้เต็ม ตัวหมด หมออธิบายว่าเราตกเลือด ให้เลือดเรา1 ถุง เรามีอาการหนาวสั่น เพราะตกเลือด เขาเอาท่ออะไรไม่รุ้มาเป่าให้เรา อุ่น พออกจากห้องผ่าตัด ได้เจอลูก พอดีพร้อมกับทุกคน ลูกเรา น้ำหนัก 3,660 กรัม ตอนหมอซาวบอก 3,400 กรัม เราเป็นคนตัวเล็ก สูงแค่150 คิดอยู่ถ้าคลอดเองคงคลอดไม่ได้ แต่ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากผ่า เพราะท้องแรกคลอดเองแผลหายไว ไม่ทรมานแบบนี้ แผลผ่ากว่าจะหายนานมาก จะอุ้ม ลูกก็ลำบาก จะเดินก็ลำบาก เบื่อสายฉี่มาก ต้องทนกับมันถึง2 วัน ท้องนี้เป็นท้องที่เกือบตาย เป็นประสบการณ์ที่ ลืมไม่ลงจริงๆ