สามีเหมือนไม่อยากเลี้ยงลูก

ของเราช่วงแรกคล้ายกันค่ะ บอกจะช่วย ต่อมาก็ลดลง เพราะเขาทำงานประจำ ที่ขยันๆช่วยช่วงแรก ต่อมาก็ลืมบ้าง ไม่ได้ทำบ้าง ตอนลูกร้อง เขาก็จัดการไม่ได้ ทำให้หยุดร้องไม่ได้ เขาก็จะหลบหายไปที่อื่น ให้เราจัดการ เราลองคิดดู ตอนเราอยู่รพ. พยาบาลไฟว์ทบังคับให้เราดูแลลูกตัวเอง เพราะเราเป็นแม่ บอกว่า เราเป็นแม่ใช่ไหม ต้องค่อยๆศึกษารู้จักลูกของตัวเอง ร้องแบบไหน ทำไมร้อง บลาๆ เราก็เครียดค่ะ เลยคิดว่าแฟนก็แบบเดียวกัน แต่เราเป็นแม่หนีไม่ได้เลย หลังๆเราก็ใช้คำพูดแบบเดียวกับพยาบาลเลยค่ะ คุยกับแฟน บอกว่า เป็นพ่อใช่ไหม เป็นพ่อก็ต้องอดทน ถ้าอดทนแล้ว ไม่ได้ก็ต้องอดทน แล้วก็ยิ่งอดทน เราก็บอกแฟนค่ะว่า เราก็เหมือนเขา ไม่รู้อะไรเลย แต่เราต้องเรียนรู้ให้ได้ แรกๆเราสวนคำพูดแฟน หลายครั้งเวลาเขาอ้างว่าไม่มีเต้านมให้ลูกหยุดร้องแบบเรา เราบอกว่า มีเต้านมมันก็ดี แต่ทำไม แม่เรา แม่เขา(ตอนมาเยี่ยม) อุ้มกล่อมจนเงียบได้แม้ไม่มีน้ำนมแล้ว เพราะทุกคนมีประสบการณ์ แต่ถ้าไม่ทำไม่อุ้มเลย ก็จะไม่มีปสก.ต่อไป และเขาจะไม่ภูมิใจเลยเหรอเวลาทำลูกสงบได้โดยไม่ต้องเข้าเต้า... แล้วเวลาปกติถ้าลูกยิ้ม หรือมีปฏิสัมพันธ์กับเขาจะมากน้อย เราก็ชมค่ะ เช่นบอกว่า ทีอยู่กับแม่ละก็ไม่แบบนี้บ้างงอแงจะกินนม พ่ออยู่กับพ่อละยิ้ม หรือมองจังเลย ให้เขารู้สึกว่าทำได้น่ะค่ะ แล้วก็ย้ำบ่อยๆว่าลูกเหมือนเขาส่วนไหน มีใครบอกว่าหน้าคล้ายพ่อบ้าง เวลาเขาหลบเราจะพูดเลยว่าเวลารักลูกต้องรักทั้งเวลาที่เขางอแง และน่ารักค่ะ ไม่ใช่รักแค่ตอนจะมาเล่น แรกๆเขาก็หงุดหงิดเวลาฟังเราต่อว่า หลังๆก็เริ่มดีขึ้นแต่เรื่องงานบ้าน คงต้องทำใจเพราะยังไงเขาก็ทำงานประจำ ทุกวันนี้กลับมาเล่นกับลูกช่วงค่ำๆค่ะ กลางคืนเขาไม่ไหวก็นอน เป็นเราที่ต้องเลี้ยงหลัก ให้เขาซื้อของมาให้แทน

โชคดีที่เดือนแรกยังได้คนช่วยดู ของเราผ่าคลอดได้3 วัน ขอหมอกลับบ้านมาตั้งแต่วันที่4ที่อยู่บ้านก็ไม่เคยได้พักเลย แฟนก็สไตล์นี้เลย ไม่ช่วย หรือต้องคอยบอก ทะเลาะกันแทบทุกวัน อยากเลิกมากแต่มองหน้าลูกที่เพิ่งเกิดได้10กว่าวันก็สงสาร ตอนนี้เกือบเดือนก็ยังเจ็บท้องอยู่มาก เพราะไม่ได้หยุด ต้องอุ้มลูกนานๆ เท่าที่ฟังผู้ชายส่วนใหญ่ก็อาจจะแนวๆนี้ บางคนไม่บอกก็ไม่ทำ แต่ถ้าต้องบอกทุกอย่างมันก็รู้สึกว่าเค้าไม่ใส่ใจ ยังติดใช้ชีวิตเหมือนไม่มีลูก แฟนเราลูกหลับในห้องเสียงดังไม่ได้ ก็ออกไปเล่นเกมส์นอกห้องถึงตี2-3 ตลอด เหมือนกลับมาจากทำงานก็พัก กินข้าว เล่นเกมส์ นอน ตื่นไปทำงาน ส่วนเรานอนกันแค่ครั้งละ 2-3 ชม. บางทีลูกไม่ยอมนอน ถึงตี4-5 ก็มี ก็นั่งสัปหงก มองสามีหลับสบาย ยังไงแม่ต้องอดทนไปก่อนนะคะ ถ้าเราเลิก=ไม่มีเค้า แต่ถ้าอยู่แบบนี้เหมือนไม่มีเค้าแต่ก็ยังมีคนช่วยนิดหน่อยถึงจะต้องบอกต้องใช้ก็เถอะ สุดท้าย แม่อย่างเราก็ยังอยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีทั้งพ่อทั้งแม่ ยังไงก็สู้ๆ อดทนมากๆนะคะ เบนจุดโฟกัสมาที่ลูก บางทีแม่เองอาจจะลองคุยกับเค้าดูว่าเค้าเป็นอะไร บางทีอาจจะเป็นที่เราสนใจแต่ลูกมากจนสามีเหงาก็ได้ค่ะ

คนไม่เปลี่ยนยังไงก็ไม่เปลี่ยนค่ะ พี่ชายเรากินเหล้าตั้งแต่พี่สะใภ้ไม่ท้องยันท้องคลอดก็ยังกิน ทะเลาะกันทุกวัน ลงมือทำร้าย แต่พี่สะใภ้ก็ยังอยู่ทนเพื่อให้ลูกได้มีบ้านอยู่ไม่มีคนเลี้ยงให้ จนลูกขวบพูดได้เขาถึงเลิกทะเลาะตบตีกันเพราะลูกเห็นและพูดกับทุกคนว่า พ่อตีแม่ แต่ถามว่าเลิกเหล้าไหมก็ไม่จ้า กินเหล้าทุกวันเหมือนเดิม แต่ก็ทำงานหาเงิน ดูแลได้เวลาที่พี่สะใภ้เข้าเวร ส่วนตัวเราเองก็ทำงานเลี้ยงลูกแทบทุกอย่างสามีแทบไม่ช่วยเลยมันให้แค่อสุจิมาตัวเดียวจริง ๆ แต่เราไม่ทนค่ะเราถามหย่า เราบอกให้เขาไปมีชีวิตของตัวเองเถอะ ไปได้เลย จะไปไหนก็ไป เงินจะส่งให้ลูกก็ส่งไม่ส่งเราก็ไม่ขอแต่มันไม่ไปค่ะ บริบทของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ถ้าไม่อยากทะเลาะก็ช่างหัวเขาเถอะแม่ ไม่ต้องไปสนใจ พูดไปก็ทะเลาะเปล่า ๆ แต่ถ้าเดินออกมาได้ไม่จำเป็นต้องมีเขาในชีวิตก็ออกมาเถอะค่ะอย่าไปจมอยู่กับความทุกข์เลย เขารักตัวเองแล้วเราก็รักคัวเองบ้างนะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

รู้สึกเหมือนเราเลยค่ะ เราเคยเป็นแม่ฟูลไทม์ปีนึง จนเครียดเกินไป เลยหางาน ได้ออกไปทำงานไปกลับ สุขภาพจิตดีขึ้นเยอะค่ะ แต่ลูกเราดีที่คนช่วยเลี้ยงเยอะค่ะ บางทีพ่อไม่เคยเลี้ยงลูกเองจริง ๆ จะไม่เข้าใจค่ะ เขาจะมองว่าอยู่บ้านเลี้ยงลูกสบาย เพราะฉะนั้นงานบ้านเราก็ต้องทำทุกอย่าง จนวันที่เราได้งาน เขามาลองเลี้ยงลูกจริง ๆ เขาถึงเข้าใจค่ะ (งานเขาคือทำธุรกิจที่บ้าน) แต่เราโชคดีที่สามียอมปรับ ยอมเข้าใจ และรักลูกมาก ซึ่งเราก็เลือกเขาเพราะเขาเป็นแบบนี้ เราไม่เลือกคนกินเหล้าสูบบุหรี่ และเล่นการพนันค่ะ ถ้าให้แนะนำในมุมของเรา เมื่อมีลูก สามีก็ไม่ใช่ที่ 1 ค่ะ ถ้าพึ่งพาตัวเองได้ ก็อยู่กันแค่ 2 คนแม่ลูกค่ะ ถ้าเขารักเรากับลูกจริง เขาจะพยายามปรับแน่นอนค่ะ

ขออนุญาตแนะนำตามความจริงนะคะ เราเป็นผู้ให้คำปรึกษาทางจิต คุณสามีกำลังเข้าค่ายป่วยนะคะ แนะนำจูงมือกันไปปรึกษาจิตแพทย์ที่เชี่ยวชาญทั้งคู่ค่ะ ทั้งคุณและสามี ไม่ได้หมายความว่าคุณแม่ป่วยนะคะแต่คุณแม่และเด็กกำลังได้รับความเสี่ยงจากคุณพ่อ(สามี) คนที่ระบบประสาทหรือจิตปกติจะไม่ทำสิ่งที่คนปกติไม่พึงกระทำกันนะคะ เช่น ทำร้ายร่างกาย, ใช้สารกล่อมประสาททุกวันบ่อยๆ(เหล้าหรือสิ่งเสพติดให้โทษชนิดอื่น) หากเกลี่ยกล่อมให้ไปพบแพทย์ด้วยกันไม่สำเร็จแนะนำให้แยกกันอยู่ก่อนค่ะ และคุณแม่ควรไปปรึกษาเรื่องนี้กับคุณหมอจิตแพทย์หรืออย่างน้อยๆคือนักสังคมสงเคราะห์ด้านครอบครัวแม่และเด็กนะคะ

เหมือนเขาต้องการผลักภาระให้พ้นตัวเขา ถ้าจะทำคนเดียวทุกอย่างแบบนี้ ไม่ขอออกความเห็นให้เลิกนะคะ เพราะบางที ที่เราอยู่กับเขา เขาอาจะมีข้อดี ข้อเสียปะปนกัน มันขึ้นอยู่กับแม่ว่าจะเลือกใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่มีเขาได้ไหม บางอย่างต่อให้ลองคุย ลองปรับ มันก็มีแต่เดิมๆซ้ำๆ เข้าใจแม่เลยนะคะ เหนื่อย เพลีย ต้องการความรัก ความช่วยเหลือจากสามี สู้ๆนะคะ ขอให้หาทางออกที่ดีได้นะคะ

บ้านนี้ 4เดือนเหมือนกันพ่อไม่ค่ยสนใจเหมือนกันทะเลาะกันบ่อยมาก เราทั้งเลี้ยงลูกหาตังเลึ้ยงสามีอีกเหนื่อยก็เหนื่อยงานบ้านก็ไม่ค่อยจะทำ ทะเลาะกันบ่อยมากสามีว่าเราเปลี่ยนไปเอาแต่ลูก เราก็เอาแต่ลูกจริงๆแหละเพราะเราเหนื่อยเลี้ยงลูกต้องไปหาข้าวหานำ้มาป้อนผัวอีกหรอ เงินค่าห้องเราก็หาเองใช้เงินเราหมด เค้าเป็นคนเก็บเงินเราไปด้วย เหนื่อยกะสามี

ภรรยาส่วนใหญ่มักเจอคุณสามีแบบนี้ ผู้หญิงเราเมื่อมีลูกสังคมเพื่อนฝูงจะลดน้อยลง แต่คุณสามียังปกติ เหมือนตอนไม่มีลูก สู้ๆนะคะคุณแม่เป็นกำลังใจให้ค่ะ

สนใจแค่ลูกก็พอแล้วค่ะ แล้วเวลาจะช่วยให้คุณแม่หาทางออกที่ดีสำหรับเจ้าตัวเล็ก กับคุณแม่ได้ สู้ๆนะค่ะ รักตัวเองและตัวเล็กให้มากๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ😊

ของเค้าตั้งแต่ท้อง แฟนก็ไม่เคยสนใจอะไรเลย ตอนนี้เค้าปลงแล้วค่ะ ไม่สนใจแล้วเหมือนกัน ห่างกันไปเลยสนแค่ลูกค่ะ อยู่คนกับลูกแค่นั้นพอ