ลูกคือรักแรกพบ ไม่ต้องมีเงื่อนไขหรือข้อแม้ใด ๆ

เรายอมรับเลยนะว่าไม่ได้ตั้งใจมีลูก แล้วก็คิดว่าความรักที่จะให้เขาคงมาจากความรับผิดชอบมากกว่า แต่พอมาเจอเขาตอนซาวด์ พอเขาดิ้นได้ เวลาเราพูดกับเขาแล้วเขาถีบตอบ เวลาไปช้อปปิ้งก็เหมือนไปกับเขาสองคน ทั้งๆที่เขายังอยู่ในท้องเรา คุยกันได้ว่าเอาขนมอะไรมั้ยคะ หนูกินอันนี้มั้ยคะหม่าม๊าจะซื้อให้นะ แล้วเขาดิ้นตอบเรา เวลาที่เราน้อยใจเสียใจร้องไห้ เขาก็ดิ้นเหมือนจะถามว่าหม่าม้าเป็นอะไร เขาอยูากับเราตลอดเลยนะคะที่ผ่านมาไม่ว่าจะอ้วก จะกินข้าวไม่ได้ จนมาถึงตอนนี้ที่แดกเป็นพายุ5555555 หนักท้องเป็นตะคริวหน้ามืด หรือไปหาหมอคนเดียวในวันที่สามีไม่ว่าง มันไม่เหมือนว่าอยู่ตัวคนเดียวแล้วค่ะ เหมือนว่ามีเขาอยู่ทุกช่วงจังหวะชีวิตทุกอาการทุกอารมณ์ความรู้สึก มันเกิดความรักให้เขาแบบอัตโนมัติ แบบที่ไม่เกี่ยวกับความรับผิดชอบ คือความรักที่อยากจะให้เขาเยอะๆเลยค่ะ ทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ💕