Sorry, i have the same though but don't too rush to bash me. I had a reason but i'm not going to do it cause i love the baby inside me.
Sumagi lang sa isip ko dahil punong puno ng problema ang buhay ko, that's why i'm here to share my situation right now, first meron akong dalawang bulinggit at 1 yr old pa lang ang bunso ko, 2nd, meron akong walang kwentang partner, puro pagdududa't lasinggero, puro barkada ang inuuna, walang trabaho, walang plano sa buhay, lastly batugan! 3rd, ako lang ang bumubuhay sa mga anak ko, sakin lahat ng responsibilidad, renta, kuryente, tubig, bills, utang at pagkain pang araw-araw para makasurvive. Maswerte ako't may nag aalaga sa mga anak ko habang nagttatrabaho ako, nandyan ang lola ng partner ko.
Pano pa kung madagdagan pa? Pano yung baby paglabas? Naawa ako sa baby ko paglabas nya. Alam nyo yung feeling na pagod na pagod ka na? Tutulo na lang luha ko kahit nasa jeep ako basta naaalala ko yung mga problema ko. Pag hindi ko na kaya sa cr ko lang nilalabas lahat, sana meron akong makausap at mapagsabihan ng mga hinaing ko.
Pamilya ko, mga magulang ko wala silang alam sa pinagdadaanan ko ngayon, iniisip ko't pinoprotektahan ko pa din yung partner ko para wala silang masabi sa kanya. I'm still hoping that he will do better someday.
And about sa abortion? Guys, it was just in my mind. Literally, i didn't want to do it. I just experienced when i got miscarriage sa 2nd baby ko. I was stressed at work and sa buong buhay na pagdududa ng partner ko sakin. From my 1st gang sa ipinagbubuntis ko ngayon iniisip nya laging anak ko sa ibang lalaki ang dinadala ko. I'm faithful, god knows I endured all the pain even my own happiness I had to sacrifice, I dont have the freedom to do anything. All I do is makinig at sumunod sa kanya.
This is not the end of this post. I have so many in my mind. I hope someone will notice this post. Cause i really need someone to heard my pain.
Anonymous