?

I feel you. We broke up nung mga mg 4 months na tiyan ko. It was hard at first - every night akong umiiyak. Lalo na yung mga tao tinatanong sino yung tatay, asan na yung tatay, magpapakasal na ba, sinusuportahan ba. Nakaka depress sobra. At first tinago ko lang. Tinago ko sa family and friends ko but I started to open up sa friends nung una then sa family ko na... Buti nalang puro naman magagandang salita naririnig ko sa kanila like, Ayus lang yan. Winner ka na nyan dahil may anak ka na at mestiza pa (bristish-irish yung ama). Dito lang naman kami. Susuportahan ka namin. So on and so forth and unti unti kong natanggap lahat. Ngayon wala ng pain, nalulungkot pa din dahil di makikita ng baby ko father nya once na isilang ko sha. And honestly, hinihintay ko na sana mn lang kahit mgpakita sya sa anak namin kahit di na kami mgkabalikan. Just be strong sis. Iiyak mo lang yan ng iiyak-makkamove on ka rin. Ishare mo lang yang naramramdaman mo sa mga friends. Nakakatulong yun. For now, since September hindi na ako umiiyak. Acceptance is the key and someday, we'll meet the right person for us.