คิดถึงลูก ต้องทำงานเอาลูกไปให้แม่เลี้ยงให้ที่ต่างจังหวัด

ไม่เคยห่างกับลูกแม่แต่วันเดียว ตัวติดกันตลอด แต่เมื่อวานต้องจากลูกสุดที่รักของแม่ ตอนก่อนจะกลับใจแม่แทบขาด ก่อนวันจะไปส่งลูกลูกเหมือนรู้ไม่ยอมนอนเลยลืมตามองแม่กับพ่อตลอด พอเผลอหลับก็สะดุ้งตื่นเราต้องเอามือให้ลูกจับแล้วปลอบลูกว่า แม่ไม่ไปให้หรอกลูกแม่รักหนูเราจะต้องอยู่ด้วยกัน แต่ในใจแม่เศร้าน้ำตาไหลออกมา ลูกยื้นมือที่ใส่ถุงมือ น้อยๆตามองแม่ไม่ละสายตายเช็ดน้ำตาให้แม่ แล้วทำหน้าเศร้า ตลอดระยะทางไปส่งลูกไม่ยอมนอน ไปถึงบ้านยายเวลา 06.00น.ลงรถขนของทั้งหมดของลูกลงรถ ใจแม่เจ็บปวดที่สุด เวลาผ่านไปเร็วมากๆ ถึงเวลาที่แม่ต้องจากลูกเวลา3ทุ่มของวันเดียวแม่อุ้มลูกเพื่อบอกลา พ่อยืนคอยอยู่ที่รถจอดหน้าบ้านยาย พ่อบอกว่าอย่าอุ้มลูกออกมานอกบ้านฝนตกปรอยๆ ลูกจะไม่สบาย อยากให้แฟนกอดลูก แฟนก็สติไม่อยู่กับตัวเหมือนกัน ไม่เข้าบ้านมาอุ้มลูกยืนหันหลังให้ลูก ตากฝน มันเจ็บปวด แฟนร้องไห้แม่รู้ แต่แฟนต้องเป็นที่พึ่งให้แม่ แม่ร้องไห้ตลอดทาง พ่อของลูกก็ร้องไห้ เราขับรถกลับกันแบบสภาพจิตใจไม่ปกติ กลับมาถึงห้องที่เคยมีลูกอยู่ด้วย แม่ร้องไห้ตลอดเวลา ช็อคจนตั้งสติไม่ได้เหมือนคนกำลังจะขาดใจ ร่างกายเกร็งไปหมด เห็นของลูกก็ยิ่งเกร็งหนักขึ้น มือเริมไม่รู้สึกเพราะเกร็ง แม่รู้ตัวทุกอย่างนะค่ะแต่ควบคุมร่างกายไม่ได้ แฟนมากอด ปลอบใจ บอกให้ไปอาบน้ำเราพอจะคุมร่างกายได้นิดหน่อย ไปอาบน้ำเปิดน้ำฝักบัว ช่วงนี้แหละอาการมาอีกแล้วคุมร่างกายไม่ได้ปากพูดคำซ้ำๆว่า อย่าร้องนะลูกโอ๋ๆ อย่าร้องนะลูกแต่ไม่มีเสียของคำพูดขยับแต่ปากเสียงแม่มันไม่ออก แต่มันดังในใจแม่ ตัวโยกไปตามเสียงเหมือนกล่อมลูก ถือฝักบัว แล้วเอามากอด นึกว่าเป็นลูกของแม่ ขาของแม่ย่ำเท้าซ้ายทีขวาที เป็น ช.ม ตอนนี้แหละน้ำเย็นมาก คอแม่เริ่มปวดตัวเริ่มชาอีกแล้ว พยายามคุมร่างกายแล้วตั้งสติ สภาพทุกอย่างมันแย่มากๆ จำได้ทุกเรื่องแต่สติหลุดเป็นแบบนี้เอง ขอบคุณแฟนมากๆที่คอยดูแล แม่รักลูกสุดหัวใจ แม่จะเข้มแข็งนะคนดีของแม่ ด.ญ.ณัฐรัตน์ พลคำ อายุ 2เดือน 16 วัน ที่จากกัน