รู้สึกเป็นคนท้องที่เหนื่อยมากเลยค่ะ ท้อง7เดือนแล้ว ยังคงต้องซักผ้าตากผ้ากวาดบ้านเอง หาข้าวเช้ากินเอง แถมยังต้องทำงานนอกบ้านอีก เฮ้อ...ไม่ทำก็ไม่ได้สามีค่อนข้างว่าง ถ้าเราไม่ทำจะเอาเงินที่ไหนภาระมี ลูกจะคลอดอีก สามีก็ไม่ได้ความ ไม่ใช้ไม่ทำไม่ปลุกไม่ตื่น ตื่นเที่ยง จะสนใจห่วงใยเวลามื้อเย็นค่ะ เพราะเค้าตื่นแล้ว เหนื่อยกายไม่ว่า เหนื่อยใจที่สุด พยายามคิดว่าเราทำเพื่อลูกๆ ไม่คิดอะไรแต่ก็แบบเหนื่อยจริง พูดกับใครก็ไม่ได้ว่าสามีเป็นขนาดนี้ คนอยากมีลูกก็เค้านะคะ พอมีเค้าก็ดีใจมากแหละ แต่ดีใจแล้วยังไง คนเหนื่อยคือเรา นี่ยังไม่ได้คลอดเลย ไม่รู้ว่าถ้าคลอดแล้วแม่จะเหนื่อยอีกขนาดไหน เค้าเคยมีลูกและเมียมาก่อนแต่ทุกคนเลือกจะเลิกกับเค้าเลี้ยงลูกเอง เราล่ะจะจบแบบนั้นไหมนะ จะบอกพ่อแม่เราก็ไม่ได้กลัวเค้าสงสารเราที่มีสามีแบบนี้ ดีแต่พูดวาดฝันจะทำงานนู้นนี่ลูกเมียจะต้องไม่ลำบาก คือตื่นเองให้ได้ก่อนไหม จะบอกแม่เค้าก็เฮ้อ....พูดไปก็เหมือนละลายแม่น้ำ ไม่ฮือไม่อือ บอกแต่ว่าเค้าเลี้ยงลูกมาแบบนี้(เลี้ยงลูกมาให้เป็นภาระคนอื่นๆเนี่ยนะ)ไม่เคยแหมจะว่ากล่าวตักเตือนลูกตัวเอง พูดแต่สงสารลูกเค้าช่วงนี้คงเหนื่อย (เพราะลูกไปเล่าให้ฟังว่าช่วงนี้เหนื่อยมากต้องทำเองทุกอย่างในบ้าน แม่ก็เชื่อตามเค้าเล่า) เฮ้อ....... เราไม่รู้จะกันหน้าไปทางไหนแล้วค่ะ เหนื่อยใจท้อใจมากๆๆเหมือนชีวิตช่างอาภัพจังเลย มีคนดีดีเข้ามาดันทิ้งเค้ามารักคนนี้ หัวจะปวดทุกเรื่อง เศร้าใจ เป็นห่วงลูกอยากจะหยุดงานแล้วค่ะ แต่งานสามีทำแทนไม่ได้ งานตัวเองก็ไม่ค่อยจะมี จะไปทำงานทีเรานิต้องเป็นคนปลุกคนเร่งเค้าตลอด เรา34 สามี41ล่ะค่ะ ไม่รู้สามีจะคิดเป็นเมื่อไหร่จะโตเมื่อไหร่ อยากร้องไห้วันละ 10 รอบ สามีจะรู้ไหมว่าคนท้องคือคนที่ต้องแบ่งอีกคนอยู่ในท้อง ต้องรับความเมื่อยล้าเจ็บปวด ต้องรับฮอร์โมนทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลง ระบบร่างกายรวน หรือเค้าคิดแค่ว่าเราเป็นคนที่มีพุงอ้วนๆกลมๆคนหนึ่งเท่านั้นเอง😥😭
EM KK