ตั้งแต่วันแรกที่ตัดสินใจใช้ชีวิตคุ่กับสามี เราคงคาดหวังไว้มากเกินไปค่ะ

ช่วงแรกๆชีวิตคุ่ของเราสองคนมีอะไรที่คล้ายๆกันค่ะ ความรุ้สึกของเราตอนนั้นมีความสุขมากๆค่ะ แต่ละวันเราสองคนแทบจะไม่ห่างกันเลยค่ะ มีอะไรเราจะพุดคุยกันปรึกษากัน ไม่เคยปิดบังอะไรกันเลยค่ะ ??จนมาวันนึ่งสามีคนที่เคยออ่นโยน เปนสุภาพบุรุษ เป็นคนอบอุ่น เป็นทุกอย่างในชีวิตของเรา กำลังจะหายไป เค้ากลายเปนคนละคนในระยะเวลาไม่ถึงสองเดือนค่ะ หลังจากนั้นมาชีวิตคุ่ของเราก็ไม่เคยเข้าใจกันใจมีแต่ปันหา ไม่เว้นสักวันเลยค่ะ ต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกวัน ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะเป็นฝ่ายเงียบและถุกกระทำตลอด จนบางทีเราก็ไม่ไหวนะบอกตัวเองเสมอ แต่เพราะเรารักเค้าจึงยอมทน คิดว่าสักวันเค้าคงจะคิดได้ เค้าคงจะเห็นดูเรา เค้าคงจะไม่ทำอีกแต่ไม่ใช่เลยค่ะเราคิดผิดเค้าก็ยังใช้นิสัยเดิม ทำตัวยิ่งแย่ขึ้นทุกวัน จนตอนนี้เราตั้งท้อง6เดือนแล้วค่ะ เค้าก็รุ้นะว่าเราท้องแต่เค้าไม่เคยดิ้นรนหรือะยายามทำอะไรเพื่อเรากับลุกเลย บอกตรงนะความรุ้สึกตอนนี้มันชินกับการกระทำของเค้าแล้ว เราจึงเฉยๆชาและชินไปแล้ว สงสารก็แต่ลุกที่ไม่รุ้เรื่องอะไร แต่เราเชื่อในความเป็นแม่ของเรานะ ว่าเราจะต้องเลี้ยงลุกคนนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนนึ่งจะทำได้ค่ะ ถึงแม้ว่าตอนนี้เรากับเค้าจะห่างกันสักพักในตอนนี้ แต่ถ้าวันนึ่งเราต้องเลี้ยงลุกคนเดียวจิงๆ เราก็พร้อมจะยอมรับในการตัดสินใจของกันและกันค่ะ