ซึมเศร้าหลังคลอด

เราก็เป็นค่ะ เหมือนเรากังวลและรู้สึกกดดันตัวเองค่ะ ช่วงแรกมันเหมือนเราต้องเรียนรู้กันและกันค่ะ ลูกร้องไห้บางทีเค้าร้องไก่กา คือร้องแล้วจะหยุดเองแปบเดียวแต่ด้วยความที่เราใหม่ เราก็ปรี่เข้าไปดูกลัวลูกจะเจ็บไหม หิวนมหรือเปล่า ทั้งๆที่พึ่งกินไป ความกังวลเหล่านี้จะดีขึ้นค่ะ เรานี่เป็นแบบอยากจะปิดประตูแล้วเดินออกไปจากบ้านเลยค่ะ แต่ก็ดึงสติกลับมานั่งฉุกคิด ว่าเราเป็นอะไร อ้อ 1.เราพึ่งคลอดฮอร์โมนตก ทำให้อ่อนไหวง่าย ที่เป็นอยู่นี่มันไม่ใช่ตัวเรา 2.เรายังมีสามี พ่อแม่ พ่อแม่สามี ที่เค้าคอยช่วยเลี้ยงลูกจะกังวลไปทำไม อยากจะยืนปรบมือให้คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เค้ายังผ่านจุดนี้มาได้เลย เราก็ต้องผ่านไปได้ 3. กดดัน ตัวเอง น้ำนมไม่มี นำ้นมไม่พอ เหมือนไม่ได้ทำหน้าที่แม่ คุณหมอบอกว่าอย่าไปกดดันตัวเอง ก็ให้นมเสริมลูกไปก่อน การที่ไม่มีน้ำนมให้ลูก ใช่ว่าเราจะเป็นแม่ที่ไม่ดีซะที่ไหน. ลูกก๋มีีพัฒนาการได้จากการเล่นของเรา พูดคุย สัมผัสโอบกอด. นั่นเลยทำให้เราผ่านจุดนี้มาได้ค่ะ. ส่วนสิ่งที่กลัว เช่น กลัวลูกมองไม่เห็น สังเกตลูกค่ะ ว่าเค้ามองตามเราหรือเปล่า ส่วนได้ยินลองไปวัดการได้ยินนะคะ เราผ่าคลอดวัดตอนหนึ่งเดือน แค่ก็สังเกตเองได้ค่ะ เช่น ลูกสะดุ้ง เวลาเราทำเสียงดังค่ะ ส่วนลูกพูดได้ พัฒนาการจะช่วง 1 เดือนไปแล้วค่ะ เริ่มอ้อแอ้ ช่วงที่ยังพูดไม่ได้คุณแม่ก็พูดคุยกับน้องไปก่อนนะคะ ฝึกไว้ก่อนค่ะ

เราเคยเป็นค่ะตอนหลังคลอดปัจจุบันน้องได้4เดือน อาการของเราเหมือนที่แม่เป็นเลยค่ะ เราเลี้ยงลูกเองแฟนไปทำงานเราร้องไห้ทุกวัน บางทีนั่งอยู่เฉยๆก็ร้องออกมา เครียดไปหมดกลัวว่าจะเลี้ยงลูกไม่โต กลัวลูกตาย กลัวเค้าไม่ได้ยิน กลัวเค้ามองไม่เห็น ถ้าต้องกลับไปทำงานกลัวแม่จะเลี้ยงลูกไม่ดี มันเหนื่อยมากนะเลี้ยงลูกอ่อน เราเจ็บแผลผ่า ไหนจะนมคัดจนเป็นไข้เต้านมอักเสบ เราเคยคิดว่าไม่อยากให้ลูกกินนมแม่แล้วเพราะเราทรมานมากแต่พอตั้งสติได้ก็ร้องไห้ขอโทษลูก เราร้องไห้หนักมากจริงๆค่ะ กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ กำลังใจคือสิ่งสำคัญค่ะ โชคดีที่แฟนเราไม่เคยว่าเราเลย แถมยังช่วยเลี้ยงลูกได้ดีมากๆ เราเลยพาตัวเองออกมาจากจุดนั้นได้

เคยเป็นค่ะ เป็นตั้งแต่กลับมาบ้านวันแรก กลัวและกังวลทุกอย่าง ร้องไห้ทุกวัน ตอนนั้นไปหาหมอเพื่อตรวจหลังคลอดพอดีค่ะ หมอบอกว่าเราอยู่ในช่วงเรียนรู้สิ่งใหม่ แต่ในเด็กวัยนี้ แค่เค้ากินอิ่ม นอนหลับ ก็ถือว่าพอแล้ว เวลามีอะไรไม่สบายใจให้หาคนระบายเลยค่ะ เราเป็นอยู่เป็นอาทิตย์ พอคิดและทำตามที่หมอบอกก็หายเลยค่ะ

เป็นค่ะ เพื่อน/สามี/ตลาดนัด/เซเว่น เป็นตัวช่วยที่ดีอยู่นะคะ ลองเปิดหูเปิดตา พูดคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม พูดคุยกับแม่ๆที่มีลูกวัยเดียวกัน มันจะลดความวิตกกังวลค่ะ เราเคยเป็นตอนคลอดใหม่ๆ แต่ก็คิดว่า ขนาดคนที่เค้าดูลูกมั่ง ไม่ดูลูกมั่ง ยังแข็งแรง ลูกเราดูแลดีขนาดนี้ แข็งแรงแน่นอน สู้ๆค่ะ

เป็นเหมือนกันค่ะ​ แม่บ้านนี้ใช้ธรรมะช่วยและพยายามอยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด​ ไม่คิดถึงอดีตที่ล่วงไปแล้ว​ และไม่กังวลถึงอนาคต​ที่ยังมาไม่ถึง พอเวลากังวลหรือเครียด​ ให้สูดลมหายใจเข้า-ออก​ ให้ระลึกรู้อยู่กับลมหายใจบ่อยๆ​ (ส่วนตัวช่วยได้เยอะ)​ สู้ๆนะค่ะ​เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เรื่องลูก ความกังวลหรือความกลัวสำหรับแม่แล้วไม่เคยหมดไปค่ะ ห่วงทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูก แค่เสื้อผ้ายังกลัวลูกใส่ไม่สบายตัวเลยต้องเลือกแล้วเลือกอีก

เป็นเหมือนกันค่ะ ตอนนี้น้อง25 วันแล้วก็ดีขึ้นมากค่ะ สู้ๆนะคะ เราคุยกับแม่เรามีแม่มาอยู่ด้วยทำให้คลายกังวลไปเยอะมากๆค่ะ

เราก็เป็นค่ะ ดีที่มีคนช่วยเลี้ยง อยากร้องแม่ร้องเลยค่ะ สักพักอาการจะค่อยๆ ดีขึ้นเอง ปต่ถ้าไม่ไหวคุยกับคุณหมอนะคะ

ต้องมีคนมาอยู่ด้วยค่ะ เป็นคนที่เราอยู่ด้วยแล้วอุ่นใจ เช่นแม่ของเราค่ะ เราจะดีขึ้นค่ะ แม่จะค่อยให้ตำปรึกษาเราค่ะ

ระบายความรู้สึกออกมาค่ะ ส่วนตัวจะเล่าให้สามีฟัง ทุกครั้งที่รู้สึกไม่ดี ออกไปข้างนอกบ้าง ช็อปปิ้งบ้าง ช่วยได้ค่ะ