เราท้องได้6เดือน เหมือนเราเป็นคนเพิ่มภาระของครอบครัว น้องสาวเราก็เรียน การเงินก็ติดขัด พ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องหนี้สิน รายจ่ายเพิ่มขึ้น น้องสาวพูดขึ้นมาว่า ถ้ากูไม่เรียนหนี้สินคงไม่เยอะ พ่อแม่คงมีเงินใช้คล่องมือ (อีกอย่างเราก็ท้อง ทางแม่แฟนเขาก็ไม่อยากแต่ง เราเลยได้แยกกันอยู่) โทษตัวเองตลอดที่เป็นตัวสร้างภาระครอบครัวเพิ่ม โทษตัวเองที่เป็นตัวปัญหา โทษตัวเองที่เป็นคนที่ทำให้พ่อแม่อับอาย ก็เป็นเพราะเรา ร้องไห้ทีไร ตัวเล็กก็ดิ้นทุกที เหมือนอยากปลอบเรา คิดอยากจะหนีออกจากบ้าน ก็ไม่รู้จะไปที่ไหน อยากจะไปทำงาน แล้วที่ไหนจะรับคนท้องเข้าทำงาน เงินก็ไม่มีแม้จะซื้อเสื้อผ้า ของใช้ให้ลูก ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี ที่พี่สาวส่งเงินให้ซื้อนมกิน ดีที่เสื้อผ้าเด็กไม่ได้ซื้อใหม่เพราะมีของหลาน ด้วยคำพูดที่น้องพูดทุกวัน ท้องก็ไม่ได้ป่วยติดเตียงนิ พูดกระแทรกเราทุกวัน พอแม่พูดว่าก็พี่ท้อง จะเอาการเอางานอะไรกับคนท้อง ตัวเองท้องเปล่าก็ทำสิ เมื่อก่อน เราเป็นคนทำกับข้าว หุงข้าว ล้างถ้วยล้างจาน กวาดถูบ้าน เราทำทั้งหมด พอเราท้อง ทำนิดหน่อย เราก็เหนื่อย ท้องก็โต เดินก็ลำบาก แม่พูดหน่อย น้องก็บอกว่าแม่รักเรามาก แม่รักลูกไม่เท่ากัน ช่วงแรกๆเราก็ไม่ทำอะไรจริงๆ เราแพ้ท้องหนัก กินไรไม่ได้ กินทีไรอวกทุกที พอตอนนี้ เราทำทุกอย่างค่ะเราก็เลยบอกลูกว่า เหนื่อย หิว ก็อดทนนะลูก สู้กับแม่หน่อย เหมือนจะรับรู้ ดิ้นสุดแรงเลย กำลังใจก็มีตรงนี้แหล่ะ ระบายกับใครก็ไม่ได้ พูดอะไรก็ไม่ได้ ทำได้แค่เงียบ เก็บไว้คนเดียว เหนื่อย ท้อ เคยคิดสั้น แต่ก็ทำไม่ได้
Sirirat saising