อิจฉาบ้านอื่นๆที่เป็นครอบครัวที่อบอุ่น แต่พอมองตัวเองแล้วบางทีก็น้อยใจ ทั้งๆที่ท้อง5เดือนแล้วแต่พ่อของลุกก้ะทำตัวเฉยชาไม่ดิ้นรนที่จะหางานทำ พอพูดก็ชักสีหน้าใส่ น้อยใจตัวเองสงสารลูกตัวเองที่จะต้องมาเจออะไรแบบนี้ทุกเช้าต้องขับรถออกไปขายของอยุ่จนเย็นกลับบ้านก้ะทำของต่อกว่าจะได้นอนก้ะ3-4ทุ่คืนไหนไม่หลับก็5ทุ่ม? เวลาแม่ร้องไหเหมือนเด้กน้อยจะรับรู้ดิ้นแรงทุกทีแต่จะให้แม่ทำยังใงในเมื่อทุกอย่างโดนกำหนดมาแบบนี้ ขอโทษที่นอกเรื่องน่ะค่ะไม่รู้จะระบายกับใครแล้วจริงๆ??
Phirada Deearaksa