เราเคยไช้ชีวิตที่ กทม คะ ตัวคนเดียว ไม่ได้ทำงาน อาศัยขอพ่อของเด็กเอา ดีที่เขายังส่งเสีย แต่ก็ไม่ได้ให้ตลอด เพราะไม่ได้รักกันแล้ว ยังดีที่ชีวิตเจอเพื่อนดี พี่เขาเป็นคนพม่า ดูแลเรา เขาทำงานบ้านจะกลับมาห้องแล้วหอบถุงข้าวที่เจ้านายเลี้ยงมาให้เรากินทุกวัน เขาสงสารเด็กในท้อง เขาบอกเขาเคยผ่านจุดนี้มา แต่ยังดีที่แม่ผัวเอาลูกไปเลี้ยงให้ วันคลอดก็ไม่มีใครไปเยี่ยมคะ ออกจากโรงบาลก็มีแค่เพื่อนพม่าคนนี้ละไปดูลูกให้ ให้เราเดินเรื่องทำนั้นทำนี้ โอ้ยไม่อยากจะพูดต่อเลยมีหลายเรื่องราวมาก เคยต้มมาม่าตัวเองกินเส้น เอาน้ำคลุกข้าวป้อนลูก ทุกวันนี้ยังคิดถึงชีวิตช่วงนั้นอยุ่เลยคะ จนสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ไปเหยียบกรุงเทพอีก มันโหดร้ายมาก ทุกวันนี้ดีขึ้นแล้วคะ กลับมาอยุ่ต่างจังหวัด 2ปีออกรถกะบะได้ แต่โชคร้ายคือพอเรามีทุกอย่าง ลูกกับจากเราไปคะ น้องติดเชื้อในกะแสเลือด เราเลือกที่จะไม่รักษาต่อ สงสารลูก ที่ต้องมานอนเจาะคอเจ็บปวดทรมานอยุ่ที่เตียง แต่น้องน่าจะกลับมาแล้วหวังว่าเป็นอย่างนั้น เพราะตอนนี้ท้องได้7เดือนแล้วคะ คุณแม่ก็สุ้ๆนะคะ รักตัวเองมากๆ อย่าดูถูกตัวเอง เป็นกำลังใจให้ค่ะ
คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ 💕
Anonymous