ตั้งแต่ท้อง พ่อแม่สามีก็ไม่ได้มาสนใจ ออกไปเลี้ยงวัวควาย กลับ 1 ทุ่ม ให้เราทำงานบ้านคนเดียว แม่สามีบอกว่าทำไปเถอะ ไม่ได้โคม่าอะไร แถมเรายังเลี้ยงแม่ของพ่อสามีอีก แก 92 ปีแล้ว เดินไม่ได้ ตาบอด ต้องใส่แพมเพิส เราอาบน้ำให้ ซักผ้าให้เพราะแม่สามีไม่คิดจะซักให้แม่ย่าตัวเองอยู่แล้ว เราทำคนเดียวแม่สามีเราก็ยืนดูไม่คิดจะช่วยเราเลย ป้อนข้าวก็ไม่ป้อน เราต้องป้อนเองทั้งที่เรานั่งพื้นหายใจลำบากมาก มอบให้เป็นหน้าที่ของเราทั้งที่เราท้องแก่แล้ว พ่อแม่สามีกลับมาต้องมีกับข้าวไว้รอ จนบางวันเราแอบร้องไห้ สามีก็ไม่เคยจะช่วย เหมือนแต่งเรามาเป็นขี้ข้าเลยค่ะ คิดว่าคลอดแล้วจะกลับไปอยู่บ้านตัวเอง ใครจะพูดยังไงก็ไม่แคร์แล้ว ไม่ไหวแล้วค่ะลำบากเหลือเกิน คิดถึงลูกก่อนแล้วตอนนี้ จนแม่เราพูดว่า "เหนื่อยก็กลับมาอยู่บ้านเรานะลูก แม่เลี้ยงแกมาทั้งชีวิตไม่เคยให้แกมาเหนื่อยขนาดนี้ อย่าห่วงแต่คนอื่น ห่วงตัวเองกับลูกบ้าง หลานแม่ แม่เลี้ยงได้" ประโยคของแม่ทำให้เราคิดว่าเราควรจะหันกลับมารักตัวเองกับลูกให้มากๆ ยังมีพ่อแม่ของเราที่อยู่เคียงข้างเราไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ
sirinan saenphuean