เหนื่อยใจ

ครั้งนึงเราเคยโพาว่าพ่อของลูกไม่ต้องการลูก ไม่ยอมไปตรวจเลือดให้ลูก ฯลฯ แต่เมื่อเวลาผ่านไปพ่อของลูกยอมทำทุกอย่างให้ เราดีใจนะกับช่วงเวลานั้น แตมันก้คือความสุขในช่วงเวลาสั้นๆ เรากับพ่อของลูกยุกันคนละบ้าน เพราะต่างคนต่างมีลูกติด ลูกเทอ ลูกฉัน ลูกเรา ทำให้การใช้ชีวิตครอบครัวลำบาก แต่เราก้ไม่ได้ขัดเคืองใจ เราไปบ้านพ่อของลูกได้ตลอดเวลาที่สามารถไปได้แต่..ในทางกลับกันทำไมพ่อของลูกถึงไม่อยากมาบ้านเราละทั้งๆที่บ้านเราห่างกันแค่13กม.ครอบครัวเราเอนดูพ่อของลูก ไม่เคยด่าไม่เคยว่าเพราะครอบครัวเราเหนว่าเราโตแล้ว เราคิดดีแร้วถึงเลือก ผช.คนนี้ มีแต่จะถามหาด้วยซ้ำ เราบอกเจตนาของครอบครัวเราไปว่า ผญ.อยากให้มาให้เหนหน้าบ้าง ไม่ใช่หายแร้วหายเรย กลายเปนว่า เราย่อย เราถี่ เราย้ำคิดย้ำทำ เพราะรัยละ เราสงสารยาย ลุง ที่ต้องทนกับคำถามชาวบ้าน ว่าหลานเขยไปไหน ไม่เหนหน้าค่าตา ทำไมเค้าไม่แบ่งใจหาครอบครัวเราบ้าง เอาจิงนะในความคิดเรา ถ้าเค้าไม่อยากเอาชีวิตเค้ามาพัวพันกับเรา ทำไมเค้าไม่หนีหายไปตั้งแต่แรก เรทยอมอายชาวบ้านแค่ครั้งเดียวว่าท้องไม่มีพ่อ ดีกว่าให้เค้ามารับผิดขอบ มาแสดงตัวว่าเปนพ่อ เปนสามี แต่ไม่เคยใยดีเรากับลูก เราสงสารแม่ ลุง ยาย เราไม่รุจะทำยังไงแร้ว เราจนมุม คิดแร้วก้เศร้า เศร้าแบบหาน้ำตาซักหยดไม่เจอ มันชินมันชา จนน้ำตาไม่ไม่อยากไหลแร้ว.....?